Marcus Miller

Marcus Miller, znany również jako William Henry Marcus Miller Jr., to wybitny amerykański kompozytor jazzowy, multiinstrumentalista i aranżer, słynący przede wszystkim z gry na gitarze basowej. Jego korzenie sięgają muzycznej rodziny, gdzie już w młodym wieku został wykwalifikowany jako klarnecista, a później poszerzył swoje umiejętności o saksofon i klawisze, by ostatecznie zyskać sławę jako basista. Marcus Miller to pseudonim Williama Henry’ego Marcusa Millera Jr. 1. Urodził się 14 czerwca 1959 r. na Brooklynie w Nowym Jorku. To amerykański kompozytor jazzowy, muzyk, multiinstrumentalista i aranżer. Najczęściej wybieranym przez niego instrumentem jest gitara basowa.

Korzenie Marcusa Millera
Miller wychował się w muzycznej rodzinie. Jego ojciec był organistą kościelnym i dyrektorem chóru. Marcus został wykwalifikowany klasycznie – jako klarnecista. Nauczono go także gry na saksofonie i klawiszach. Zaczął regularnie pracować w Nowym Jorku, ostatecznie grając na basie i pisząc muzykę dla flecisty jazzowego Bobbi Humprey i klawiszowca Lonniego Listona Smitha. Marcus został profesjonalnym muzykiem sesyjnym. Spędził około piętnastu lat, występując właśnie w ten sposób. W tym czasie często produkował oraz aranżował. W latach 1979-1981 był członkiem zespołu Saturday Night Live. Zdobył nagrodę Najbardziej wartościowego gracza (nadawaną przez Recording Academy, w celu uznania muzyków studyjnych). Zdobył ją aż trzy lata z rzędu, a następnie otrzymał status emeritus player i wycofał uprawnienia. W latach dziewięćdziesiątych Miller zaczął pisać własną muzykę i nagrywać własne płyty. Założył zespół i regularnie koncertuje. Jest także gospodarzem programu poświęconego historii i wpływom jazzu pod nazwą Miller Time z Marcusem Millerem na kanale Real Jazz. Oprócz swojej kariery nagraniowej i performerskiej rozpoczął równoległą karierę, jako kompozytor muzyki filmowej, będąc autorem wielu ścieżek dźwiękowych do filmów.
Jako nastolatek grał w grupie soulowej Harlem River Drive, w 1977 podejmował próby współpracy z wieloma muzykami. Niedługo trzeba było czekać na rozwój jego kariery, gdyż już w 1984 r. powstał jego pierwszy krążek solowy, który otworzył mu drogę do bycia światowej sławy gitarzystą basowym.

Wyróżnienia i nagrody
Miller był nominowany do wielu nagród Grammy – jako producent Milesa Davisa, Luthera Vandrossa, Davida Sanborna, Boba Jamesa, czy Chaki Khana. Zdobył nagrodę Grammy za najlepszą piosenkę R&B w 1992 roku, a w 2001 roku zdobył nagrodę za najlepszy album współczesnego jazzu za swój siódmy solowy album instrumentalny.

Wyjątkowość artysty
Charakterystyczny styl gry Millera przyczynił się do spopularyzowania tzw. slappingu, który polega na uderzaniu za pomocą kciuka o struny gitary basowej, Dzięki uderzaniu o progi tych strun, można uzyskać perkusyjny, charakterystyczny dźwięk. Ta technika często używana jest w kombinacji z tak zwanym poppingiem. Marcus Miller odkrył, że poprzez perkusyjny styl gry na gitarze basowej slap – zwany też klangiem, lepiej przedziera się poprzez transmisję granego bądź odtwarzanego utworu.
W fachowym środowisku jego styl gry uchodzi za melodyjny, zachwycający dodatkowo wirtuozyjną szybkością i precyzją. Uznanie zyskał sobie zarówno, jako producent muzyczny jak również artysta solowy… Szczególne popularny jest, jako muzyk studyjny, który jest zapraszany do nagrania konkretnych albumów. Można go usłyszeć na ponad 400 albumach, m.in. na płytach: Budki Suflera. Milesa Davisa, Arethy Franklin, Davida Sanborna, Luthera Vandrossa czy Alla Jarreau.