Fender Modern Player Jaguar Basss

W skrócie:

Po blisko dziesięciu miesiącach od zakupu tego basu postanowiłem napisać krótką recencję. Słowem wstępu. Zanim kupiłem Jaguara grałem długo, bo blisko 6 lat na starym (1993) Squierze Jazzie. W międzyczasie przez moje ręce przechodziło parę basów, zarówno tych klasowych, jak i tych biednych, ale to Squier zawsze mi służył, bo dobre wiosło to było. Przychodzi jednak w życiu każdego muzyka ten moment, że łapa chciałaby połechtać jakiś powabniejszy instrument, taki, z którego wydobędzie jeszcze więcej piękna. I tak oto nazbierałem 2000 zł z myślą o przesiadce na coś lepszego. Czemu 2000 zł? Bo stwierdziłem, że jest to kwota proporcjonalna do moich umiejętności. Głupio się czułem grając już tyle lat na Squierze, ale równie nieswojo czułbym się grając na wypasionym vintygowym Fenderze. Myślałem o japońskich preclach i jazzach, jednak ciągle marzył mi się set P+J, z racji, że sam P był zbyt “prosty” w muzyce naszego zespołu, natomiast J+J zbyt subtelny. Chciałem też mieć instrument od nowości. No i tym oto trafem Fender wypuścił na rynek serie chińskich Modern Playerów. Postanowiłem zaryzykować, na ‘zachodnim’ necie powoli pojawiały się opinie. W większości, odnośnie Jaguara, pozytywne. Czasem mniej, czasem bardziej, ale w gruncie rzeczy na przysłowiową czwórkę z plusem. Sprzęt kupiłem na thomannie (bass kosztował wówczas 409eu + darmowa przesyłka). Po dwóch dniach kurier DHLu zapukał do drzwi. Wygląd. Od początku mega podobało mi się wykonanie gryfu, lakierowany klon z czarnymi prostokątnymi markerami. Minusem w nim jest jednak to, ze dla mnie przyzwyczajonego do ultra wyścigowego gryfu z Jazza ten jest troche za szeroki. Co nie zmienia faktu, że jest węższy od Precisiona. Korpus z wyglądu bez rewelacji, czarny podejrzewam poliruetanowy lakier, czyli z tych tańszych (ale po blisko roku stwierdzam, że od koncertowania “niszczeje”, co odbieram na plus). Niepasująca blaszana płytka od jazza (przecież jaguar ma swój kształt tych płytek, więc czemu dali tę od jazza??) i biały pickguard to w sumie szczegóły, bardziej kwestia gustu może. Gitara jest CIĘŻKA. Nie wiem czym jest dokładnie drewno Koto, pewnie jakimś azjatyckim wybrykiem natury, ale na pewno nie jest to lekka sklejka. Gitara po godzinnej próbie potrafi dać się we znaki barkowi (Squier, o którym wspominałem we wstępie sporo lżejszy). Działanie. Przyznam, że obawiałem się produktu wypuszcznego z chińskiej fabryki, ale dokładniejsze oględziny rozwiały wszelkie moje wątpliwości. Wszystko jest starannie wymierzone, dokręcone. Nie ma żadnych szczelin między gryfem a korpusem czy przystawką, progi nabite wzorowo, struny przechodzą przez środki magnesów, więc jak najbardziej ta kwestia została wykonana z dbałością o szczegóły, a może to specyfika wczesnych wypustów? Może z czasem norma się obniży? Nie mnie to wiedzieć. Brzmienie. Jestem typowo ‘rockowym’ basistą, tzn kocham wysterowane lampy, lodówki wytwarzajace wiatr, kranczowy przester z subtelnie zarysowaną górą i niskim środkiem. Gram głównie kostką, od biedy palcami (jak kostka mi wypadnie hehe), w klangu/slapie raczkuję. Pierwsze co zrobiłem z basem, to obniżeniłem akcję strun (mój mały “znak rozpoznawczy”), lubię punktowy bas z mocno wyszczególnionym atakiem. Nastroiłem się do drop D i jazda! Przystawka P jest w porównaniu do standardowego Precisiona ustawiona bliżej gryfu, co w efekcie daje ciut głębszy sound. Przystawka J ustawiona normalnie. Ciekawostka: w Jaguarach Squiera przystawki są bliżej siebie niż w Fenderze, co prawdopodobnie jest działaniem zamierzonym na korzyść tej drugiej, bo taki chwyt sprawia, że granie na rozkręconych obydwu przystawkach daje klarowniejsze brzmienie, większą głębie i jest mniej “zamulone”. Ale do rzeczy. Oba pickupy wytwarzają mocny i wyraźny jakby lekko zequalizowany już na wstępie sygnał. Co mam na myśli mówiąc zequalizowany? Sądze, że seria “modern player” już w samym zamierzeniu miała brzmieć “modernowo”, i tak właśnie jest. Dużo niskich rejestrów, średnio środkowych i całkiem sporo zaokrąglonych trebli. Z tym, ze ja fan vintageowych brzmień mogę z ręką na sercu stwierdzić, że Fender zrobił to dobrze i raczej z wpasowaniem się w mix nie będzie problemu. Taka jest wstępna charakterystyka brzmienia tego basu. W porównaniu ze Squierem (a wiele opinii moich znajomych i nie tylko słyszałem chwalących) ten bas brzmi jak armata. Ogólnie rzecz biorąc brzmienie z dwóch rozkręconych przystawek jest mega charakterne, mi przypasowało natychmiast. Jednak, żeby usiadł w mixie z zespołem musiałem ciut poprzekręcać gałki, ponieważ nie sprawdziły się ustawienia wzmacniacza, przesteru i kompresora, na których grałem Jazzem. Najlepiej spuentował całe zajście mój gitarzysta, mówiąc: “tamten Squier w porównaniu do tego to jakaś jeb*na zabawka” 😉 i tym akcentem chyba zakończę wywód o brzmieniu. Customizacja. Jako, że bass sam w sobie wygląda jak na moje oko ‘leniwie’ postanowiłem na własną rękę zmienić mu pickguard z białego na czarny. Oczywiście pickguardu nie dostaniesz w żadnym sklepie. W grę wchodzi jedynie wycięcie z formatki nowego. Formatkę kupiłem i oddałem wraz z oryginałem do galwazerni, cały proces kosztował mnie 100zł – dużo, ale moim zdaniem było warto. Zdecydwanie było warto. Przez głupią plastikową płytkę bas nabrał pełnej rasowości. Prezentuje się klasę lepiej. Podsumowanie. Szukasz taniego, ale dobrego Fendera? Lubisz klasyki przyodziane w nowe szaty? Nie boisz się zaryzykować? Precision jest dla Ciebie zbyt toporny, Jazz zbyt subtelny a japoński Jaguar wygląda jak pieprzona dyskoteka? W takim razie pomyśl o chińskim Jaguarze, bo wbrew pozorom to wykonaniem i brzmieniem przewyższa typowego Meksykańca, i większość high-endowych Squierów. To jest moje zdanie koniec kropka.

W skrócie: