tubas – wspominki internacjonalistyczne…

Przejrzałem ten blog i ku swojemu zdumieniu stwierdziłem, że to nawet
fajne!(?)… No to przeniosłem swoje wcześniejsze wpisy z blogu KUBUBASKA do
mojego, żeby było im raźniej w kupce 🙂 a później otworzyłem sobie w
nagrodę zimne piwo (dla młodzieży do lat 18 wersja: otworzyłem sobie zimną
colę) i zagrzebałem się we wspomnieniach. Niestety większość tego co mi
się przypominało – w miarę jak poziom piwa w pokalu opadał – nie nadaje
się do publikacji. Nie nadaje się nawet do opowiadania w damskim
towarzystwie…

Coś tam jednak wygrzebałem, w miarę przyzwoitego:

Grając w teatrze miałem okazję wyjeżdżać służbowo ze spektaklami do
„demoludów” a i stamtąd do nas przyjeżdżali…

Pewnego razu wracając z Paryża do Moskwy, zatrzymał się u nas sławny
rosyjski „Teatr na Tagance” (niestety bez Wysockiego) i urządzono uroczyste
przyjęcie. Siedzą wszyscy jak na szpilkach, wódę golą, ale nikt specjalnie
się nie odzywa, bo nie wiadomo co wypada powiedzieć. W końcu to „ruscy”…
Aż wreszcie jeden z naszych seniorów nie wytrzymał i palnął:

„Bo u nas to wystarczy ręką na wschód pokazać i już wszyscy się
śmieją…”

Konsternacja! Zapadła cisza… I na to odzywa się dyrektor „Taganki”:

„No tak, nie lubicie wy tych Chińczyków, nie lubicie!…”

Chóralny wybuch śmiechu i po chwili pełna przyjaźń rozkwitła, obficie
podlewana.

Drugie wspomnienie:

Wyjazd na Węgry z dwoma awangardowymi spektaklami zrealizowanymi przez
reżysera znanego z bardzo autorskiego podejścia do materiału. Na okrasę
pojechał też spektakl muzyczny, a więc i my! Siedzimy przy herbatce, tzn.
golimy w pokoju wódę z aktorami i technicznymi, a tu za oknem balkonowym
mignęło coś białego, o jakby ludzkich kształtach i zniknęło. Piętro
jest trzecie, a noc ciemna! Wyglądamy… Balkon ciągnie się wzdłuż całej
kondygnacji długaśnego budynku hotelowego i poprzedzielany jest tylko niskimi
płotkami. Kilka segmentów dalej jakiś golas, świecąc pośladkami, skacze
jak sarenka przez płotki, oddalając się w mrok. Nagle słyszymy:”Z
drooogiiiii…!” i prosto na nas, też goły, cwałuje w ślad za „sarenką”
nasz Pan Reżyser!

Okazało się, że to były tylko figle zakochanej pary młodzieńców, więc
bez komentarza wróciliśmy do „herbaty”…

Z zagranicznych wojaży mam jeszcze parę jako tako cenzuralnych wspomnień,
więc może…, przy następnej okazji…

Śpijcie spokojnie, neskim! A ja chyba jeszcze jedno piwo wyciągnę z
lodówki…