Nabrać frajera

8 komentarzy

1. E tam. Pozwolę sobie przytoczyć opowieść Jacka Chruścińskiego, ze strony
   http://www.pilichowski.net

   “Zaczynałem dość dawno, bo w latach 70. – większość basówek w kraju to
   były czeskie albo co gorsza polskie instrumenty, czasem enerdowskie.
   Porządnych instrumentów było dosłownie kilka i wszystkie były znane, to
   znaczy wszyscy wiedzieli, do kogo należą. Ja akurat miałem sporo
   szczęścia, bo jako młody chłopaczek brałem lekcje u niewiele starszego,
   ale już dobrze w środowisku znanego Mariana Pawlika – grał wtedy z Rodowicz,
   Jarocką, wcześniej wymyślił i założył “Dżamble”. No i Maniek miał
   Fender Precission, fretlessa. Instrument brzmiał cudownie, ale był dla mnie
   wielkim wyzwaniem, gdyż miałem spore kłopoty z intonacją… Marian ma go do
   dzisiaj, choć niestety jakieś piętnaście lat temu nabił progi –
   stwierdził, że ma dwa kontrabasy, więc… po co mu fretless?

   Miałem też wówczas jakiegoś DEFILa, którego wspólnie z kolegami lutnikami
   przerabialiśmy. Koleś przysłał mi ze Szwecji humbukera którego w nim
   zamontowałem. Były to czasy (ciągle mówimy o latach 70.) kiedy w
   większości instrumentów strugało się gryfy przy użyciu szkła. Trzeba
   było załatwić sobie od szklarza trochę świeżo ciętego odpadu (wtedy
   krawędzie są najostrzejsze) i takimi okruchami robiło się na gryfie kilka
   strużyn. Potem brało się świeży kawałek szkła… Dzięki temu gryf
   przestawał być klocem niemożliwym do objęcia i dawało się grać.
   Przerobiliśmy tego DEFILa zupełnie, łącznie z główką, dzięki znajomemu
   stolarzowi zajmującemu się wyrobem trumien z półpudła zrobiliśmy
   normalną dechę i nazwaliśmy nasz wyrób “Starman”. Zupełnie przypadkiem
   sprzedałem ten instrument jakiemuś starszemu koledze za całe 50 dolarów, co
   było sporym osiągnięciem.

   Potem sprawiłem sobie podróbkę precissiona z Tajwanu, ale uratował mnie
   kolega, który zakończył karierę sceniczną i przestawił się na
   jubilerstwo. Dzięki niemu wszedłem w posiadanie prawdziewego Fendera. Chciał
   za niego nie tak dużo, bo 500 dolarów. Dziś wydaje się mało… Ale to był
   rok 1980… Umówiliśmy się na raty: co pół roku 50 dolców. Jednocześnie
   cały czas stosowaliśmy “przelewy”, więc w ogólnym rozrachunku kupiłem
   ją za 450. Dla orientacji – jeżdżąc wtedy po kraju i grając tzw.
   “składanki” miałem zwyczaj w tylnej kieszeni spodni zaszywać 10 dolarów
   – była to kwota, za którą mogłem w razie czego z każdego miejsca w kraju
   wrócić do domu taksówką. Pełne zabezpieczenie!

   Dziś mam precisiona z 1986 roku – brzmienie już trochę starawe, ale bardzo
   lubię na nim grać – oraz Alembica piątkę – to już zawodowy
   instrumencik.

   Nieciekawie było też z piecami – pierwszy, na jakim grałem to piec, który
   mój kumpel “wypożyczył” z domu kultury. Był to enerdowski Regent –
   ważyło to mniej więcej tyle co małe auto i miało jakieś 25 wat mocy.
   Sound niepowtarzalny: korekcja góry nie za bardzo działała, dół trzeba
   było odkręcać do oporu – efekt był raczej “mulisty”. Struny, na
   jakich się wówczas grało to owijane płaskownikiem Fendery kupowane w
   Pewexie. Dramat… Po prostu liny.

   Dla przykładu powiem, że dzięki koledze, który w 1977 roku przysłał mi z
   Zachodu kilka kompletów DAddario od razu dostałem kilka zleceń na chałtury
   – tak wielka była zmiana brzmienia. Zresztą wielu moich kolesiów, którzy
   wyjechali 15-20 lat temu do Stanów i przysyłali co jakiś czas struny robi to
   do dzisiaj. Nie mają pojęcia, jak się dzisiaj żyje w Polsce.

   Potem ktoś w Gdańsku zaczął robić struny Presto – było przyzwoicie.
   Oczywiście nie zmieniło to faktu, że struny się gotowało! Stąd wzięła
   się na przykład anegdota o Andrzeju Żurku, basiście “Pod Budą”, ze
   jest to jedyny przypadek na świecie, kiedy struny są starsze od basisty.

   Wracając do wzmacniaczy: po jakimś czasie mój wujek-elektronik rozpruł
   jakąś vermonę, włożył przewinięte “honekery” – enerdowskie
   głośniki, które wytrzymywały nawet do 200 wat, ktoś załatwił porządne
   potencjometry… Bruślik (pan Jajco) kiedy zobaczył ten sprzęt powiedział
   tylko: Zawodowy piórniczek…”

   Nadal sądzisz, że młody muzyk DZIŚ ma źle wybierając z powodów
   finansowo-oszczędnościowych SkyWaya? 😉

   “Racja jest jak d*pa, każdy ma własną.”

2. Ale ja nie mówię że ma źle;pp

   Nie krytykuję wyborów, tylko firmy… Nasz kraj, jest tak skonstruowany, że
   sprzedaje się tutaj takie gówna, których na zachodzie nikt na oczy nie
   widział.

   IMMO większość gitar z tamtych lat bije na głowy dzisiejsze produkcje,
   których przerobienie całkowicie mija się z celem.

   EDIT: Przykład z życia wzięty:

   Mój kumpel za 100 funtów (czyli niewiele więcej niż tu dałby za SkyWaya z
   porządnymi strunami, paskiem etc.) kupił bardzo przyzwoitego Fendere
   Telecaster`a produkcji koreańskiej i to w dodatku nowego.

   http://www.bismillah.pl –> Nowe Demo!!!!

3. Piękna opowieść!

   Paw__

4. Niestety, takie prawa rynku. I to niekoniecznie nasz kraj, ale cały
   świat.

   Technika jednak idzie naprzód, zapewniam Cię, że Jolana Disco z oryginalną
   elektroniką gra dużo słabiej niż SkyWay. Ale wtedy się kombinowało i
   tanim kosztem można takie wiosło doprowadzić do kultury – starczy wymienić
   pickupy i jestem pewien, że wiosło odżyje. SkyWaya uratuje tylko
   kominek 😉

   Sam jednak też padłeś ofiarą tego systemu, w cenie GSR 200 i modyfikacji
   miałbyś 20-kilku letniego, japońskiego Roadstara, który by kopał tyłki
   Fenderom aż miło.

   Żeby nie był total OT, otworzę fikcyjną podfabrykę w Paragwaju, będę
   robił budżetowe Tendery – pod marką Slayer.

   Albo;

   Gibbonsy

   Ecipone ( budżetowe Gibbonsy )

   Playing-Many Bassraye i Herringi

   Rockingbettery ( swoją drogą koślawa kopia Rickenbackera pod tą nazwą
   przewinęła się przez Allegro 😀

   i piece:

   Kaprall ( 😀 )

   Yellow

   Trampeg

   “Racja jest jak d*pa, każdy ma własną.”

5. Mazdah:

   Mojego GSR kupiłem za 450zł, więc nie mów mi że nie warto było;) A
   modyfikacje też dużo mnie nie kosztowały, ale co fakt to fakt, sam teraz
   zastanawiam się czy nie kupić Roadstara, bo na razie na nic lepszego stać
   mnie nie będzie, a to wiosło zostanie na pewno przy mnie nawet jak kupię
   coś lepszego.

   Zresztą z moim wiosłem to w ogóle dziwna historia jest, bo koleś kupił go
   nowego, nie grał na nim, stwierdził że woli jednak elektryka (a kasę
   rodzicom ukradł!) i chciał się go pozbyć i zszedł z 800zł do 450zł:)
   Zresztą, mój egzemplarz jest jeszcze z Olchy, a nie z Agaszajsu, więc
   różnica duża:)

   grzestato:

   Ale od tego są takie portale jak Basoofka, czy WD. Ale co z tego, skoro duża
   część ludzi nie zagląda do internetu, a rodzice im mówią że musza kupić
   nową gitarę bo “używana zaraz się rozsypie”

   http://www.bismillah.pl –> Nowe Demo!!!!

6. Nie zastanawiaj się. Jako były i przyszły posiadacz takiego ( no Blazera,
   ale to niemal brat bliźniak ) wiosła powiadam Ci 😀

   Jeśli szukasz pasywnego wiosła, to lepszy bas niż Roadstar / Blazer kupisz
   jak będziesz miał co najmniej 2500- 3000zł 🙂

   “Racja jest jak d*pa, każdy ma własną.”

7. @Sobek:

   Nasz kraj, jest tak skonstruowany, że sprzedaje się tutaj takie gówna, których na zachodzie nikt na oczy nie widział.

   Hmm…, tak do końca nie mogę zgodzić się z Twoją myślą, bo i “na
   zachodzie” widziałem takie gówna, których w Polsce też nikt nie
   widział.

   Myślę, że nie tylko w naszym kraju są cwaniacy próbujący wcisnąć
   nieświadomym swego błędu takich śmieci.

   Może trzeba by było zorganizować jakąś akcję
   informacyjno/protestacyjną?

   Moje propozycje:

   Blamaha;

   Rickenshitholz.

   I najbardziej trv wykończenie:

   LilaRuszSięCośJestTakaBlada.

   **********************************************************************************

   Zanim zadasz głupie pytanie, przeczytaj REGULAMIN !!!

8. można jeszcze wyciosać i coś takiego 🙂

   (allegro.pl/item538820162_gitara_giwera_ak_47_jedyna_w_polsce_nowa.html)

Możliwość komentowania została wyłączona.