tubas – Witajcie, neskim!

Zabawny a i chyba ciekawy wątek to różne „słówka” używane niegdyś
wśród muzyków.

Aktualne wszyscy znamy, bo się nimi na co dzień posługujemy. Różne takie
tam: wiosła, paczki, piecyki, efekty, głowy itd. Ja pamiętam też inne,
np:

„neskim” – brat-muzyk, hej,ludzie (neskim, masz chałturkę? …albo: neskim,
co jest? …albo: neskim, do jutra! …albo: w tej knajpie jest łaź,
neskim!)

„łaź” – dno, do d*py, żle, bieda (jak nie ma szmalu, to jest łaź …albo:
to jest łaziorny klezmer)

„klezmer” – zawodowy muzyk gastronomiczno-weselny, obecnie używane w znaczeniu
pejoratywnym – a niesłusznie! Słówko ma wielowiekowe tradycje, ponieważ
niegdyś oznaczało żydowskiego grajka z zespołów obsługujących zabawy,
wesela i festyny, grającego świetnie każdą muzykę – nie tylko żydowską,
wędrującego od gminy, do gminy. W „Panu Tadeuszu” mamy takiego klezmera:
Jankiel, którego gra poruszała serca słuchaczy! W Europie odradzają się
zespoły klezmerskie, ale już jako estradowe grupy jazzowe, folkowe lub
popowe, przemycające melodykę i ornamentykę żydowską do swoich
wykonań.

>>EDIT: Czytałem kiedyś w roczniku przedwojennego pisma „Muzyk
Wojskowy” cykl artykułów pt. „Dusza żydostwa w muzyce”. Rewelacja! Te
artykuły otworzyły mi oczy na to co nazywamy europejską kulturą muzyczną i
na to, ile zawdzięczamy wszyscy żydowskiej diasporze…

Przy okazji: najbardziej interesujące były w tej gazecie ogłoszenia drobne z
ostatniej strony. Do dziś żałuję, że oddałem cały rocznik z 1928 w
prezencie kapelmistrzowi, na zakończenie mojej służby wojskowej. Mogłem Mu
dać pół litra, albo co…! <<

Używano też różnistych nazw dla instrumentów:

gaje, gajki – skrzypce

kij, śmierdziel – klarnet

konewka – saksofon

rura – wszelki instrument dęty

kwoka – waltornia

ucho – baryton, tenor (sakshorny)

płotek – ksylofon

cyja, świniówa, wstyd, zmarszczka, kaloryfer, hammond na szelkach –
akordeon

Kupiłem kiedyś wspaniałą książkę pod tytułem „Muzykanty”- nie pamiętam
teraz autora, ale dla zainteresowanych podam go, jak odnajdę ją na półkach.
Są to opowieści starych wiejskich muzyków z centralnej i wschodniej Polski.
Życiorysy bluesmanów amerykańskich wysiadają przy tych opowieściach…!
„Muzykanty” kochali muzykę i granie. Droga, jaką musieli przejść to istna
epopeja! A wszyscy oni kochali też życie, jak Colas Breugnion!

Jaka tam jest galeria basistów i …basistek (tak, tak!).

Warto poczytać, skłonić przed nimi głowę i nie marudzić, tylko – za
instrument i do roboty!

PS. W kieleckiem na perkusistów mówią „pukoc” a na klarnecistów „wydziwioc”
🙂

Jak znacie jakieś dawne „słówka muzyczne” to proszę wpisywać. Może
stworzymy podwaliny językoznawczej pracy doktorskiej!