Cort GB94

Mam ten basik od ładnych już kilku tygodni, mogę więc cokolwiek
powiedzieć.

Podstawowe specyfikacje:

korpus: jesion bagienny, z cieniutkim topem z lekko
przegniłego klonu wzorzystego (spalted flamed maple)

gryf: przykręcony do korpusu czterema wkrętami, zrobiony z
jednego kawałka klonu (na główce również znajduje się wzorzysty fornir),
dostęp do śruby pręta od strony korpusu

podstrunnica: palisander, promień (radius) 12″

mostek: model EB12 (nic więcej o nim nie wiem)

klucze: Hipshot licensed

siodełko: plastik z domieszką grafitu

gniazdo: Neutrik z blokadą

przystawki: Seymour Duncan Basslines,

przy mostku: SMB4-D

przy gryfie: SJB-3n

elektronika: Duncan Designed BEQ-3 (made in USA), aktywna,
zasilana jedną 9V baterią.

Wrażenia organoleptyczne (z pominięciem słuchowych):

Design gitary jest dość tradycyjny, nawiązuje do Fendera Jazz Bass’a; ze
względu na ożyłkowaną podstrunnicę z dużymi prostokątnymi markerami z
masy perłowej kojarzy się głównie z jazzami z lat siedemdziesiątych. Jest
to jednakowoż tylko nawiązanie, jako że cała masa cech Corta jest zgoła
innych – choćby brak pickguarda, zbyt duża ilość pokręteł, humbucker przy
moście czy zupełnie inny kształt główki; nie mówiąc już o takich
szpanerskich fanaberiach jak wzorzysty fornir 😉

Jest to lekki instrument, korpus jest stosunkowo niewielki jak na basówki
jazzopodobne, wykonany został z jesionu bagiennego, który jest sporo lżejszy
od ‘zwykłego’ jesionu. Za materiał posłużyły dwa kawałki tego drewna,
sklejone przez środek korpusu – klejenie to jest niemal niewidoczne.

Mimo niewielkiej masy korpusu bas jest dobrze wyważony, nie leci na główkę.
Pewnie spora w tym zasługa kluczy Hipshot, które znane są ze swojego
niewielkiego ciężaru.

Manualnie wszystko ok, akcja strun jest niska, bas dobrze leży na ciele; jest
na tyle lekki i dobrze wyważony, że można zapomnieć, iż jest to prawdziwy,
porządny instrument, a nie air guitar 😉 są pewnie lżejsze i bardziej
‘sportowe’ wiosła, jednak ja zawsze interesowałem się raczej tradycyjnymi
konstrukcjami. A wśród nich – jest to jedna z kilku najwygodniejszych
basówek, na których grałem.

Nie dałoby się tego osiągnąć bez solidnego poziomu wykonania, a trzeba
przyznać, że tu się Koreańczycy postarali. Wszystkie klejenia są
precyzyjne, nabicie progów bez najmniejszych zarzutów, lakierowanie też w
porządku. Wszystko ustawione było bardzo wygodnie już fabrycznie (a może
przez sprzedawcę…? dzięki Maczosie 😀 ), po jakimś czasie, kiedy struny
zmieniły nieco swoje własności fizykoakustyczne, musiałem tylko
podregulować menzurę o kilka centów.

Ogólnie, jest bardzo wygodnie, nic nie przeszkadza, instrument sprzyja
wszelkim technikom wykonawczym, czy będą to palce, kciuk czy tapping.

Bardzo ważną rzeczą jeśli chodzi o ogólne wrażenie jest bardzo dobry
osprzęt. Lekkie i wytrzymałe klucze Hipshot, czy gniazdo Neutrik (którego
zalety wielu z Was zna choćby ze swoich Ibanezów BTB) ciężko przecenić.
Mostek jest no-name, ale wygląda bardzo solidnie i łatwo daje się go
ustawiać.

Brzmienie:

Już z deski, na sucho, gitara odzywa się raczej jasno, z dość długim
sustainem. Po podłączeniu do pieca pozostaje podobnie. Przy ustawieniu
wszystkiego (zarówno w basie, jak i wzmacniaczu) na zero brzmienie jest
wyrównane, z solidnym i tradycyjnym dołem, ładnie przebijającym się,
muzycznym środkiem i wyraźną, dźwięczną górką. Pięknie brzmi z nowymi
strunami – aż prosi się o bezlitosne okładanie kciukiem 😉 prawdopodobnie
bardzo ładnie zabrzmi ten bas z flatami – obiecuję zaktualizować recenzję,
jeśli w przyszłości zdecyduję się je założyć.

Bardzo ciekawie prezentuje się elektronika, a zwłaszcza pickupy. Są to
produkty marki Seymour Duncan, z linii BassLines. Przy gryfie (a raczej na
środku korpusu) znajduje się przetwornik typu jazz, oznaczony symbolem SJB-3n
QuarterPound. Jest to mocno osadzona w przeszłości konstrukcja z magnesami
Alnico, od pierwowzorów różniąca się większymi nadbiegunnikami mającymi
podkreślać atak. Wg producenta jej charakterystyka brzmieniowa kształtuje
się następująco: bas 7, środek 3, góra 6. Muszę się z tym zgodzić.
Pickup ten zrobił na mnie duże pozytywne wrażenie – brzmi klarownie, czysto,
okrągło i basowo, potrafi jednak zawarczeć kiedy trzeba. Oczywiście w tym
przypadku jego sound jest w dużym stopniu zdeterminowany taką a nie inną
pozycją między gryfem a mostkiem, jednak słychać, że jest to wysokiej
klasy przystawka.

Zupełnie inaczej brzmi drugi pickup, umieszczony przy mostku SMB4-D.

Jest to humbucker wzorowany na tym z basówek MusicMan, często również w
tychże montowany. Jego budowa oparta jest na magnesach ceramicznych, co ma
dawać mocniejsze brzmienie o agresywnym środku i wysokim poziomie sygnału.
Charakterystyka barwy wg SD: bas 7, środek 8, góra 6. I tak właśnie
prezentuje się rzeczywistość. Granie na tym pickupie daje więcej
warczącego środka niż na oryginalnych MusicManach – po pierwsze, tak
“grają” ceramiczne magnesy; po drugie, humbucker ten jest bliżej mostka niż
w MM.

Proporcje sygnału z pickapów są potężnym narzędziem kształtowania
barwy, tuż po artykulacji pewnie najpotężniejszym. W tym Corcie zakres
brzmień możliwych do uzyskania jest bardzo duży, ze względu na mądry
dobór wysokiej klasy przystawek. Umieszczony przy mostku pickup o warczącym,
basowo-środkowym brzmieniu i konturowo, ciepło grający pickup przy gryfie
sprawiają, że gałka balansu przystawek jest cudowną zabawką. Każde
poruszenie jej o kilka milimetrów zmienia charakter brzmienia. Najbardziej
neutralne jest wtedy, gdy gałka przekręcona jest nieco na korzyść singla,
jako że ma on słabszy poziom sygnału niźli ceramiczny humbucker.

Następnym gadżetem kształtującym brzmienie Corta gb94 jest mały,
dwupozycyjny przełącznik, tzw slap switch . Jak sama nazwa wskazuje, jego
przełączenie daje sound dobry do slapu 🙂 oczywiście jest to spore
uproszczenie, ale zasada zadziałania tego prztyczka jest prosta jak budowa
cepa: wycina trochę środka, podbija za to dół i górę, czyli tworzy
Uśmiech Romana. Jego główną zaletą jest to, że przy każdym ustawieniu
balansu pickupów, w ułamku sekundy dostępne są dwie różne barwy. A to
jest przydatne niezależnie od tego, czy gra się akurat kciukiem czy nie.
Oczywiście nic nie strzela w momencie przełączenia.

Co do aktywnego, 3-pasmowego korektora – nie wiem, co powiedzieć. Działa. Nie
używam go w zasadzie, wiosło ma wystarczającą ilość dołu i góry; ich
proporcje do pasma środkowego reguluje się raz-dwa wspomnianym wyżej
przełącznikiem. Z tego, co sprawdziłem, to częstotliwości robocze
korektora i ich dobroć są dobrze dobrane; podbicie góry w przypadku strun,
które właśnie zaczynają zdychać rzeczywiście odświeża je nieco, a
wycięcie działa tak jak gałka tone w pasywnych basówkach. Ogólnie: bardzo
uniwersalny brzmieniowo instrument. Od pastoriusowego warczenia, przez
marcusowy dzwon, po ciepłe mulenie, niepozbawione jednak punktu . Klasyczną
barwę jazzbassa uzyskuje się przez ustawienie gałki ‘balans’ na 60/40 w
stronę gryfu, a przełącznika ‘slap’ na uśmiech on .
Dostępnych jest wiele barw, wszystkie z nich są użyteczne, a wiele bardzo
dobrych, jednak nie jest to instrument dla każdego; brzmieniowo nie wychodzi
bowiem z kategorii basówek twardych, jak jazzbass czy stingray. Nie jest to
precel ani kontrabas i żadnym z nich nie zamierza być.

Podsumowanie:

Cort gb94 jest bardzo dobrą basówką. Nie ukrywam, że nie jest on szczytem
moich marzeń; całe swoje muzyczne życie marzyłem (i nadal marzę) o
jazzbass’ie z lat siedemdziesiątych. Dopóki jednak moje dochody z tytułu
grania są nieco niższe niż średnia krajowa, zakup takiego instrumentu
byłby nieuzasadniony. W tej sytuacji pozostało mi znaleźć bas na tyle
uniwersalny, by sprostać różnego rodzaju potrzebom, które się pojawiają
(od jazzu przez elektryczne fusion i funk po folk ukraiński). Chciałem
porządnego instrumentu, wykonanego z dobrego drewna, zaopatrzonego w wysokiej
jakości, markowe pickupy i niezawodny osprzęt. Oczywiście w rozsądnej
cenie. Cort dał mi to wszystko, plus zrobił naprawdę pozytywną
niespodziankę jakością swojego wykonania, bardzo dobrym brzmieniem i –
przede wszystkim – wygodą, zachęcającą i wręcz ułatwiającą wykonywanie
wirtuozerskich kwiatków z precyzją i lekkością. Naprawdę ma dużo do
zaoferowania za w sumie niewielkie jak na zawodowy instrument pieniądze.
Wizualnie – cóż, ja też uważam, że oryginalna fenderowska główka jest
ładniejsza, że czasem taki wzorzysty top to przegięcie… ale ogólnie
podoba mi się, a gra się tak fajnie, że nawet nudne ćwiczenia są przyjemne
🙂