tubas – wspominki, c.d.

Próbuję jakoś tak pomanewrować wspomnieniami, żeby nie wzbudzać zbytniej
sensacji na blogu, ale co zacznę neutralnie to i tak „o d…. Maryni” się
kończy. A, …pies trącał – trudno!

No to: maestro, liets goł!… jak mówią bracia zza Buga.

Podczas przygotowań do kabaretowego spektaklu, reżyserowanego przez Jana
Pietrzaka, choreografię miała opracować profesjonalistka specjalnie do tego
wynajęta z innego miasta. Minęło kilka dni, a „baletnicy” nie widać na
próbach, chociaż przyjechała i klucze do służbowego pokoju pobrała. Od
dnia przyjazdu nikt jej nie widział ani w pokoju, ani w bufecie, ani w
sekretariacie. W końcu na czwarty dzień zjawia się na próbie jakaś chuda
jak 40 numer nici, rozczochrana i lekko przybrudzona kobitka w utytłanych
dżnsach i rozwleczonym swetrze. To nasza pani choreograf! Okazało się, że
po długich poszukiwaniach odnaleziono ją w kotłowni teatralnej. Pierwszej
nocy po przyjeździe polazła do piwnicy w poszukiwaniu męskiego towarzystwa i
już tam została! Palaczy było trzech na zmianę i każdy miał swoją
chwilę radości z „artystką”. Chłopaki dokarmiali ją, poili i zaspokajali
jej potrzebę „czułości” przez trzy doby!!! Jak mieli już dość to
donieśli dyrekcji, gdzie można ją znaleźć. W efekcie Pietrzak sam
ustawiał aktorskie wygibusy do piosenek, a „baletnicy” kazał wracać do
kotłowni…

A teraz wspomnienie „kombatanckie”!

Jest „stan wojenny”, ale teatr już działa. Idę w sobotę na spektakl o
19.00. Pieszo, z gitarą, bo w piątek miałem „chałturkę” i instrumentu
używałem grając na „zastępstwie”. Z naprzeciwka idzie patrol; dwóch
podchorążych ze Szkoły Oficerskiej i ZOMO-wiec. Zatrzymują mnie i odpytują
co i jak. Dla jaj zapraszam ich na spektakl. Zaproszenie przyjęli i poszli ze
mną… Po jakiejś pół godzinie przedstawienia „zmyli się” gdzieś. Koniec
spektaklu – wychodzę, a tu pod tylnym wyjściem stoi inny patrol. Meldują,
że mają mnie odprowadzić gdzie będę chciał, żeby inni się nie czepiali.
Do domu wróciłem po 6 rano. Odwieźli mnie „suką”, w odmiennym stanie
świadomości… Sąsiedzi potem opowiadali sobie, że ZOMO-wcy mnie chyba
pobili, bo nie mogłem iść o własnych siłach i musieli mnie podtrzymywać
:D…

Jak widać ja też cierpiałem dla demokracji!

PS. Tak się wzruszyłem wspomnieniami, że chyba poszukam czegoś w
lodówce…

Neskim, trzymajcie się!