tubas – filmowy…

Znowu mam atak nasilonego blogowania. Może mi przejdzie…

Do tego wpisu sprowokowała mnie wzmianka PapyMisia o ekranizacjach
książek s-f.

Jest kilka genialnych, np. „Blade Runner” będący właściwie samodzielnym
arcydziełem, opartym na książce Dicka „Czy androidy śnią o elektrycznych
owcach?”. Zresztą Dick ma szczęście do całkiem niezłych ekranizacji,
dość luźno jednak opartych na jego powieściach. Filmów s-f wartych
obejrzenia mógłbym wymienić jeszcze kilkanaście tylko z tych, które mam w
domu…

Nie o tym jednak chcę napisać.

Zacząłem się zastanawiać jakie filmy obejrzane w dzieciństwie i wczesnej
młodości zostały mi w pamięci. To były inne czasy, a wyprawa do kina sama
w sobie stanowiła już duże przeżycie!

No i tak:

– „O dwóch takich, co ukradli księżyc” – kolorowy, świetnie zrealizowany,
bajka z prostą fabułą. Działał na chyba 7-letniego wówczas malca bez
pudła!

– „Szatan z VII klasy” – świetny film dla młodzieży z młodziutką Polą
Raksą. Do dziś pamiętam film. Książkę przeczytałem później.

– „Panienka z okienka” – znowu Pola Raksa!? Pamiętam tylko ją!

– „Ewa chce spać” – świetna, beztroska komedia o tym, że ludzie są dobrzy!
Grała tam Barbara Kwiatkowska. Śliczna, jak z obrazka. Wyrwał ją z Polski
jakiś szwajcarski milioner…

– „Karmazynowy pirat”, „Syn kapitana Blooda” i cała seria filmów o
piratach.

– „W samo południe”, „15.10 do Yumy” i wszystkie westerny amerykańskie,
włoskie, a nawet… NRD-owskie!

– „20 000 mil podmorskiej żeglugi” i wszystkie ekranizacje Verne’a, w którym
zaczytywałem się jako 10 latek… Świetna była ekranizacja czechosłowacka,
aktorsko-animowana, oparta na oryginalnych ilustracjach z pierwszych wydań
Verne’a.

– wszystkie części przygód Markizy Angeliki.

– wszystkie części Fantomasa.

– później „Ptaki” Hitchcocka i jego telewizyjny serial, którego muzyczne
intro prześladuje mnie do dzisiaj.

– pamiętam też film, chyba szwedzki: „Miłość i jazz”. Tytuł kretyński,
bo bohaterem był muzyk rockowy i romantyczna fabuła toczyła się przy
akompaniamencie świetnego rocka, ze znakomitymi koncertowymi fragmentami.
Akurat mnie do kina zwabił ten „jazz” w tytule, ale sala była poza mną
prawie pusta, mimo rewelacyjnej, a trudno dostępnej wówczas muzyki w
ścieżce dźwiękowej!

A propo’s kretyńskich „tłumaczeń” tytułów. To była i jest nasza polska
specjalność! Tytuł „Inner space” został np. „przetłumaczony” jako
„Interkosmos”(sic!). Wynikało to z tego, że za tłumaczenie tytułu
dostawało się „za komuny” potężną kasę, chyba nawet większą niż za
tłumaczenie całej listy dialogowej. Zajmowały się tym „sprawdzone
towarzyszki” z Ministerstwa Kultury i podobnych instytucji, z obcych języków
znające bezbłędnie jedynie rosyjski. Sypiały z całym Biurem Politycznym, a
niektóre jeszcze z Bierutem.

– znakomite musicale amerykańskie z Fredem Astairem, Genem Kelly, Ginger
Rogers („Deszczową piosenkę” oglądałem już kilka razy).

– rosyjski „Świat się śmieje”! Genialny!

– wszystkie filmy z Elvisem!

Część z nich oglądałem jeszcze za czasów Gomułki, w czarno-białym
telewizorze marki „Alladyn” ze „zdalnym sterowaniem” na kabelku! Puszczano je w
święta, w godzinach „mszalnych”, żeby wyciągnąć młodzież z
kościołów.

– wszystkie filmy z „The Beatles”!

„A Hard Days Night” i „Help” widziałem po kilka razy w kinie, a „Yellow
Submarine” co jakiś czas oglądam od nowa.

– pamiętam też radziecki film „Ironia losu” czy jakoś tak (polski tytuł
„Szczęśliwego Nowego Roku”), z polską aktorką, zachwycającą Barbarą
Brylską (niezapomnianą kapłanką Kamą z „Faraona”). W tym filmie było
kilka pięknych piosenek. Wiersze, w tym chyba Jesienina i Lermontowa,
zaśpiewane z „offu” przez młodą Ałłę Pugaczową, z nastrojowym
akompaniamentem gitary. Za tych kilka piosenek oddaję całą resztę jej
repertuaru.

– film „Dingo”. Bajka dla fanów Davisa. Bohater to Australijczyk z osady
zagubionej w interiorze. Gra na trąbce słuchając płyt Milesa Davisa i jego
koncertów w radiu. Pisze list do Milesa i oto na zagubionym, pustynnym
lotnisku ląduje olbrzymi samolot w drodze chyba do Japonii. Wysiada z niego
Miles z zespołem i na pasie startowym dają koncert. Tytułowy „Dingo” jedzie
do USA i tam, w klubie jazzowym zostaje zaproszony na estradę. Gra dla Davisa,
siedzącego wśród publiczności. Oczywiście wszystkie partie trąbki
wykonuje w rzeczywistości Miles Davis! Film jak film, ale ta muzyka!…

– dużo później wszystkie filmy Emila Kusturicy, głównie dla brzmienia
cygańskiego „brass bandu” ze ścieżki dźwiękowej.

– „Dawno temu, w Ameryce” z genialną muzyką Ennio Morricone.

Wystarczy… Mógłbym tak bez końca!

PS. Moja córka i najlepsza z żon „wciągają” od kilku lat indyjskie filmy z
Bollywood. Jest w nich mnóstwo muzyki, ale powiem Wam jak w jednej z reklam
TV: „Jazz to to nie jest!!!”

: )