Ibanez AEB-10 [bas elektro-akustyczny]

W skrócie:

Korpus: świerk

Szyjka: mahoń

Podstrunnica: palisander

Mostek: palisander

Przetworniki: Fishman Sonicore

Elektronika: aktywny EQ Ibanez SST

Kontrolery: volume, bass, middle, treble, shape

Menzura: 32″

Ilość progów: 22

Klucze: chromowane Die-Cast

Osprzęt: chromowany

Wykończenie: lakier

Inne: wbudowany tuner, odwrócenie fazy, wyjście symetryczne (XLR) i
niesymetryczne (jack)

Będąc pod lekką fascynacją brzmienia płyty „The Silent Life” Jonasa
Hellborga oraz popędzany potrzebą grania bez podłączenia, dwa lata temu
postanowiłem że móją następną gitarą będzie bas elektroakustyczny. Po
kilku miesięcznym rozeznaniu wybór padł na AEB-10. Elektro-akustyki to
wciąż cienki grunt jeśli chodzi o wybór instrumentu ponieważ ich realne
właściwości i zastosowanie bardzo różnią się między sobą. Wszystko
rozbija się o dwie rzeczy – brzmienie z deski oraz pick-up. Crafter, na
przykład, ma przeciętny pick-up oraz całkiem nieźle sobie radzi
akustycznie, co robi z niego gitarę do gry akustycznej z okazjonalnym
podłączeniem. Stagg i wiele wiele innych niskobudżetowych elektroakustyków
dajmy na to ma obie rzeczy do d*py, co robi z niego gitarę dobrą do
rozpalania w piecu lub okładania zaprzyjaźnionych dresiarzy. Ibanez, w owym
czasie, postanowił że zrobi mały bas (jak na el.-aku.) i wrzuci do niego
dobry pick-up, w tym przypadku Fishman’a. Koncept się najwidoczniej rynkowo
nie powiódł i obecnie AEB można dostać za połowę tego co był wart dwa
lata temu, a Ibanez promuje teraz serie EWB, która ma dłuższą menzurę,
fajne wcięcie na granie w wysokich pozycjach oraz akustyczne właściwości
dwóch mokrych kapci (na naprawdę dobrze brzmiący akustycznie bas trzeba
wykrwawić 2500zł, co nie oznacza że tańsze nie mogą brzmieć przyzwoicie,
a podłączone nawet bardzo).

Na papierze dane techniczne AEB czyta się to bardzo dobrze. W praniu parę
rzeczy zawodzi, zwłaszcza wybór drewna i krótka menzura. Jest prosty test na
„basowość” pudła – wystarczy stuknąć wewnętrzną częścią dłoni w
pobliżu mostka. Gitara powinna odezwać się lekkim rezonansem strun. AEB
odzywa się bardzo nieśmiało i de facto przy początkach moich z tą gitarą
poczułem lekki zawód. Sprawę poprawiła wymiana strun na Thomastik AB344 (w
cenie Stagg’a który przeżył spotkanie z czołem drecha). Gitara nabrała
własnej barwy, porównywalnej w wysokich rejestrach z basowymi strunami
normalnych, sześciostrunowych gitar, a w niskich do mocno fortepianowych
dźwięków. Wraz z zużyciem strun, zwłaszcza przy grze przy końcu
podstrunnicy, dźwięk staje się bardziej kontrabasowy i okrągły. Warto
nadmienić że do akustyków możemy zakładać każdy rodzaj strun, chociaż
najlepiej sprawdzają się albo dedykowane pod magnetyczna przystawkę phosphor
bronze albo half-rounds. To co jednak najlepsze w tej gitarze to pick-up,
który pozwala na naprawdę szeroką manipulację brzmieniem – brzmieniem,
które koniec końców ma dużo wspólnego z fenderami, melodyjnością i tym
fortepianowym oomph, co sprawia ze ten typ gitary ma całkiem sporo fanów
wśród basistów grających folk, country i tym podobne, gdzie takie
właściwości są pożądane. Dla mnie najprzyjemniejszy okazał się jednak
wysoki rejestr, fantastyczny do gry akordowej oraz solowej… gdyby nie
niewygodny dostęp do wysokich pozycji. Gitara, jak na Ibaneza przystało, jest
wygodna, ale nigdzie poza 14 progiem. Od tego rejonu, gra staje się
uciążliwa i wymaga rozwinięcia stylu grania, podobnie jak na tradycyjnych
akustykach. Elementy te oraz brak podpórki pod kciuk sprawią, że bardzo
łatwo na tym basie zacząć grać dużo ćwierćnutami, opierając się o
podstrunnice i generując pseudo kontrabasowe bąki. Co, summa summarum, jest
ograniczające, niemniej niż sama koncepcja elektroakustyka. Pod pewne gusta i
potrzeby jednak może być to całkowicie wystarczające.

Wygląd tej gitary jest czymś do czego nie potrafię się
przyczepić…prawie! Oprócz nieszczęsnej główki, która wygląda, jakby
została ściągnięta z segmentu, bas prezentuje się bardzo okazale,
wykończenie jest dokładne i proste. Mam wrażenie, że ktoś chciał
nawiązać stylistką do bardziej tradycyjnych instrumentów, nie mi oceniać
na ile mu się to udało. Całość wygląda elegancko i co w tym przypadku
będzie zaletą, robi za całkiem przyjemny mebel. Na szczególną uwagę
zasługuję rozeta, która jest po prostu fantastyczna i ciężko oddać jej
urok słowami lub na zdjęciach. Podsumowując, w tym przedziale cenowym nie ma
lepiej wyglądającego basu elektroakustycznego!

Na koniec, bajery – mamy w basie wbudowany tuner (chociaż mało precyzyjny),
wyjście XLR oraz odwrócenie fazy w pick-up’ie (mało przydatna w mojej
opinii zmiana brzmienia). Mamy także suwak „shape”, pozwalający na
dodatkową manipulację brzmieniem, jednak podobnie jak phase-out, powoduje że
bas brzmi nienaturalnie i traci wszystko to, co daje mu pudło.

Podsumowując,w tym przedziale cenowym (bodajże około 800zł) ciężko o
głośny bas elektroakustyczny i Ibanez nim nie jest. Jeśli jednak szukamy
ciekawie brzmiącego basu w dobrej cenie do gry w domu/w zespole, a nasze
upodobania muzyczne leżą gdzieś pomiędzy okrągłymi ćwierćnutami a
marzeniami o kontrabasie, ten bas może spełnić nasze (nie-wygórowane)
oczekiwania.

W skrócie: