Green Naugahyde – nowy Primus opisany [tym razem na chłodno]

Zanim przejdę do opisu samej muzyki – bardzo ciekawie prezentuje się
wizualnie digipack Green Naugahyde . Dużo zieleni, soczystej, wyróżnia
płytę wśród innych wydawnictw, zdjęcie na okładce niebanalne.
Jednocześnie jest mocno nieprimusowe, bo nie nawiązuje do znanej stylistyki,
a jednocześnie dobrze się wkleja w specyficzny klimat zespołu. Smutny,
bezręki chłopczyk na rowerze, to główny motyw całej książeczki. Smutne
zdjęcia, ale naprawdę bardzo cieszą oko!

Wstęp za nami, do rzeczy zatem!

Prelude to a Crawl przypomina mi żywo otwarcie Sailing the
Seas of Cheese , nawet zaraz po nim następuje podobne uderzenie… Stary dobry
Primus? Nie do końca. Zdecydowanie odświeżone brzmienie. Hennepin
Crawler atakuje nas szalenie ustawionym envelope filterem, nie
przypominam sobie czy Les kiedyś ustawiał takie brzmienie w nagraniach
Primusa, może na solowych projektach tak, ale raczej nie tutaj. Gitara
pobrzdąkuje w tle proste akcenty, utwór zostaje w głowie.

Last Salomon Man – dopiero drugi utwór, ale już czuć, że
znowu łatwo wpadnie w ucho. „Reggae’owa” historia o kłopotach finansowych
ostatniego „łososiowego człowieka”. Miłe uchu solo basu – bez orgazmów
slapem, z których większość pewnie Lesa utożsamia.

Eternal Consuption Engine – pierwsze moje skojarzenie to
wytwórnia zabawek Św. Mikołaja (taki teledysk mi się jawi). I w sumie tak
ma się kojarzyć – z fabryką wykonującą kolejne i kolejne produkty dla
żądających możliwości ich kupienia klientów. Nad niepohamowanym
konsumpcjonizmem współczesnego świata i zalewem chińskich wyrobów
pochylił się Les do muzyki Lalonde. „Oh I like it…”

Pierwszy singiel – Tragedy’s A’Comin’ (matko, ile
apostrofów) to kolejne wykręcone brzmienie Lesa z użyciem filtra obwiedni.
Kawałek został mi w głowie już po Openerze – chwytliwe nuty w refrenie.
Na uwagę zasługuje świetnie poprowadzona solówka gitarowa, po której
nastepuje kilka taktów mini-solówki basu do wtóru stadionowego szumu
publiczności (fani Primusa znają chwyt z poprzednich albumów).

Eyes of the Squirrel – na koncercie nie zażarło. Bałem
się przed premierą, że nowy Primus zbyt pójdzie w stronę solowych, mocno
pokręconych klimatów solowych płyt Claypoola. W studyjnej wersji jednak
zupełnie inaczej odbieram ten utwór. Miłe zmiany tempa w trakcie, ciekawy
utwór, tym razem o mediach, zwłaszcza tych, które ugruntowały się w
trakcie dziesięcioletniej przerwy Primusa, czyli Internet z YouTube na czele
(sporo o tym w tym utworze znajdziecie).

Jilly’s On Smack – nie no, ja mam innego dealera niż Les i
Larry w momencie pisania tego kawałka. Kontrabas, kupa delay’a, trytony jako
podstawowy interwał. Da się słuchać, nie mam ochoty przewijać, ale nie
jest to mój ulubiony utwór na płycie. Choć potrzebny w konstrukcji
całości jako przerywnik i „wyciszacz”. Do gustu mi podszedł skat pod koniec
utworu.

Lee Van Cleef – wiecie kto to? Nie? A Dobrego, Złego i
Brzydkiego widzieliście? Nie? No to nie mamy o czym rozmawiać! 😀 Mój
faworyt na płycie, nie dosyć, że jestem fanem westernów, zwłaszcza tych z
Clintem Eastwoodem*, to jeszcze do tego utwór został osadzony w konwencji
znanej z Wynona’s Big Brown Beaver . Cudeńko, jak dla mnie – na koncercie
grane na bass-dobro urywało głowę z szyją gdzieś przy kolanach.

Moron TV – coś dla nienawidzących celebrytów, którzy są
znani tylko dlatego, że są znani, nienawidzących prowadzących za
traktowanie ludzi jak idiotów, nienawidzących telewizji za ogólne zidiocenie
na szklanym ekranie. Muzycznie – świetne brzmienie basu (jeszcze lepsze niż
w innych utworach), poza tym bez szału, ale chwytliwie w dalszym ciągu.

Jak Wam mało kontrabasu po Jilly’s On Smack , to Green Ranger
powinien zaspokoić Wasz głód. Zwłaszcza z taką ilością delay’a.
Króciutki utwór – całe szczęście, bo przytłacza strasznie.

Chciałbym, żeby Primus nagrał jakieś covery Rage Against The Machine.
Wstęp kolejnego utworu skojarzył mi się strasznie z graniem kwartetu z Los
Angeles. Nie pytajcie mnie kim jest Hoinfodaman. Nie wiem.

Extinction Burst – to co mi najbardziej utkwiło w pamięci
to śpiew alikwotowy. A przynajmniej coś co tak brzmi – możliwe, że to po
prostu sprytnie zdublowane tracki. Energetyczny utwór na koniec płyty. No
prawie koniec, bo jest jeszcze, Salmon Man. Ale to raczej
kilkadziesiąt sekund „cyrkowej” melodyjki, które zostało zostawione z
myślą o słuchaczu, by mógł spokojnie wstać z kanapy i puścić płytę
raz jeszcze…

Podsumowując – fani Primusa będą zadowoleni, jeżeli nie zachwyceni. Ci,
którym się Primus nie spodobał wcześniej, teraz pewnie się nagle ich
fanami nie staną, ale płyta jest potwornie melodyjna i wpada w ucho – może
jednak warto spróbować?

*ciekawostka – pewna moja znajoma była długi czas przekonana, że to dwie
osoby – Klin i Stłud. Sic!