tubas – …zaproszenie do standardów!

Zbliża się 10 lat działalności ekipy swingowej, w której gram od ponad
trzech lat i z tej okazji odbędzie się wieczór jubileuszowy w
Jeleniogórskim Centrum Kultury.

Jak zwykle wykonamy kilkanaście standardów, ale zagranych w różnych
składach, będących przekrojem tych dziesięciu lat. Po występach jam jako
afterparty…

Liczymy, że wpadną znajomi i nieznajomi muzycy z instrumentami, dadzą się
namówić na jakieś solóweczki i pogramy troszku… Pianista wybrał
kilkanaście powszechnie znanych utworków, opartych na typowych kadencjach
harmonicznych i wczoraj je sobie pograliśmy. Wszystkie oczywiście nieraz
słyszałem w różnych wykonaniach, ale wielu nigdy nie grałem i fajnie było
„z buta” sobie „pojechać” te numerki, bez napinania się i szpanowania!

Przy tej okazji można było bez trudu zrozumieć twórców be-bopu
szukających jakiejś odmiany w harmonizowaniu znanych standardów i
stosujących nieortodoksyjne skale w swoich improwizacjach.

Ułatwia życie powtarzalność pewnych typowych progresji akordów, ale ich
wszechobecność tworzy koleiny w jakie łatwo wpaść grając solówkę.
Bardzo wiele jest standardów opartych na dokładnie tej samej harmonii,
różniących się jedynie melodią, a i to nie do końca.

Pierwszy z brzegu przykład to „After You’ve Gone” i „Moonglow”.

To nagminna w jazzie praktyka, której be-bop także nie uniknął, choć w nim
melodie były zwykle zapisanymi fragmentami udanej improwizacji, zaczynającymi
funcjonować jako samodzielny utwór ze względu na ciekawe skale, będące ich
budulcem.

Tak powstał przesławny „Ornitology” Charliego Parkera, będący wariacją na
klasyczny temat „How High The Moon” i wiele innych, dziś już także
klasycznych tematów…

A dziesiątki tematów opartych na nieco rozbudowanej i urozmaiconej harmonii
bluesowej?…

Bardzo charakterystyczny jest na przykład „Billie’s Bounce” będący wręcz
„klinicznym okazem” takiego be-bopowego bluesa.

Będzie można to usłyszeć i pograć już 24 listopada w JCK wieczorem.
Zapraszam!