tubas – weryfikacja!

10 komentarzy

1. szkoda, że teraz nie ma czegoś takiego 🙂

   miałem ochotę wziąć się za wesela, ale po ostatnich tematach trochę
   zwątpiłem :/

   zobaczy się. Matury się kończą, znów zacznę ćwiczyć 🙂

2. super się czytało! dzięki wielkie i pisz takich rzeczy więcej:)!

3. Kolejny świetny post. Tubas, gratuluję:)

4. Tubas, mam nadzieję, że masz jeszcze wiele historii do opowiedzenia! Bo czyta
   się je świetnie!

   Z jednej strony taka weryfikacja to fajna rzecz, z drugiej strony pewnie gdyby
   się ta instytucja ostała, to 3/4 basoofkowiczów nigdy by nie zagrało
   koncertu 😉 No i oczywiście typu pokroju Hendrixa nigdy by nie zaistniały …

5. W dokumencie o historii polskiego rocka, który fragmentami oglądałem na
   przystanku woodstock tegorocznym jakaś polska legenda (zabijcie mnie nie
   pamiętam, gitarzysta Kata?) opowiadał, jak taka komisja ich zmiażdżyła i
   za koncert stadionowy brali mniej niż techniczni 😀

   a tubasowi dziękuję za wyśmienitą lekturę, oby więcej

6. Hołdys podawał w powodach rozwiązania perfektu fakt, że za koncert
   dostawali równowartość trzech wejściówek…

7. Super tekst, oby więcej…Świetnie się czyta no i zahacza w moim przypadku o
   znane mi czasy, więc temat nie tak odległy. Pozdrawiam…

8. Jesteś pierwszą osobą której teksty czytam od deski do deski, nie
   przelatując tylko wzrokiem pojedynczych akapitów. Gratuluję wspaniałych
   historii i talentu do pisania 🙂

9. Szanowni „basoofkowicze”! Zapraszam na inne wpisy mojego blogu. Wystarczy
   kliknąć na „Blog użytkownika tubas” i już macie całą listę na monitorze.
   Dzięki Wam chce mi się pisać i wszelka aktywność w dyskusjach jest bardzo
   mile widziana!

   „Neskim” Panie i Panowie!

10. To ja sobie pozwolę odkopać temat, wklejając cytat ze strony znakomitego
    polskiego basisty – Wojciecha Pi.

    „Nie wierzcie obiegowym opiniom, że kiedyś było lepiej. Krążą takie –
    mówią, że nawet powietrze przed wojną było lepsze. Jak się dętkę w
    rowerze napompowało to można było jeździć i jeździć… Otóż nie!

    Kiedyś, moi drodzy, były weryfikacje. I taki Hendrix (zwany „Heńkiem
    Mańkutem”) w Polsce by się nie utrzymał, bo nie znał nut i w ogóle miał
    niewielkie pojęcie o teorii muzyki. Na egzaminie na muzyka powiedzieliby mu,
    żeby sobie poszedł (w wersji light) i grał w domu, bo nawet na ulicy mu nie
    wolno. Nirvana też by raczej nie zaistniała poza wąskim kręgiem rodziny i
    przyjaciół.

    A było tak, że paru panów siadało sobie za stolikiem przykrytym zielonym,
    prezydialnym suknem i trzeba było przed nimi grać. Albo produkować się w
    inny sposób, jeśli na przykład chciało się być kierownikiem Domu Kultury
    czy klubu jazzowego. I taki Boguś Dziekański (człowiek wielki i wspaniały)
    takiego egzaminu nie zdał! Zadawali mu różne pytania na temat muzyki,
    składów (jakich muzyków zaprosiłby na festiwal jazzowy o określonym
    profilu?) i typ podobnych rzeczy – wszystko to wiedział. Poległ na pytaniu
    jakie są stawki telewizyjne dla muzyków jazzowych? Tylko gdzie jest ośrodek
    telewizyjny w Gorzowie Wielkopolskim i co ma wspólnego prowadzenie klubu
    jazzowego ze stawkami muzyków w telewizji? Cóż – jak się chce psa uderzyć,
    to się kij zawsze znajdzie…

    Najśmieszniejsze jest to, że Boguś dzisiaj płaci stawki koncertowe tym,
    którzy go wcześniej oblali na weryfikacji. A oni mają czelność wyciągać
    rękę po te pieniążki – ja na ich miejscu grałbym dożywotnio w jego klubie
    za darmo!

    O dostępie do sprzętu i materiałów edukacyjnych już nie wspominam, bo ja
    sam uczyłem się z siódmego xero Slap It!, a na Kruczej w Warszawie był taki
    sklep za dolary, w którym były zawsze usmarowane szyby od ulicy, bo stado
    małolatów oglądało tam sprzęt „na Kuleja” – z nosem rozpłaszczonym na
    szybie.

    Weryfikacje na szczęście mnie ominęły… Wyobraź sobie teraz, że grasz,
    jest fajnie, twojej kapeli się układa, przed wami kontrakt, który postawi
    was na nogi i… zbiera się siedmiu smutnych staruchów i mówi: chwileczka,
    teraz to my zobaczymy, co ty wiesz o Szopenie? Nie wiesz nic? To
    wyp………… gnoju do domu, nie będziesz grał rocknrolla! Nie mówię tu,
    że nie warto czegoś o rzeczonym Szopenie wiedzieć, ale głupio warunkować
    tym tworzenie własnej muzyki.

    Zbyszek Hołdys sprzedał mi parę ciekawych historii dotyczących weryfikacji:
    na przykład Paweł Markowski, perkusista zespołu Manaam, został wezwany na
    takie przesłuchanie i padło wspomniane wcześniej pytanie: kto to był
    Szopen? A on na to: No jak to kto? Szopen to Szopen, nie? A potem spytał
    smutnych panów, czy oni wszyscy razem, jak tak siedzą, sprzedali choć
    połowę tych płyt, co on z zespołem.

    Jeden z Trubadurów (kiedyś był to bardzo zbuntowany zespół młodzieżowy)
    – Ryszard Poznakowski – przyszedł na weryfikacje z jakimiś wielkimi organami,
    które na owe czasy były niesamowitym osiągnięciem techniki, odwrócił się
    tyłem do instrumentu i zaczął grać jakąś bardzo popisową partię. A
    potem zapytał komisji, czy oni też tak potrafią…

    Kiedy zdawał Piotrek Szkudelski (perkusista Perfektu), to przyszli całym
    zespołem, razem ze Staszkiem Zybowskim, i zagrali jakiś piekielnie trudny
    standard jazzrockowy. A potem się wytłumaczyli, że Piotrek ich prosił o
    akompaniament, bo nie wiedział, czy panowie z komisji będą potrafili to
    zagrć.

    A tak weryfikacje wspomina Jacek Chruściński:

    Miałem szczęście załapać się na początkowa fazę weryfikacji, więc
    dostałem z automatu kategorię B, którą z czasem podwyższono mi na A. Ale w
    1983 roku trochę się zmieniło i musiałem poddać się temu zabiegowi.
    Pierwsza część – teoretyczna – dotyczyła kształcenia słuchu. W
    komisji miałem Ptaszyna Wróblewskiego, który słynął z tego, że lubił
    zaskoczyć weryfikowanego.

    Zagrałem swoje popisówki, wszystko pięknie poszło. Kolankowski sprawdził
    mnie z interwałów, nagle podchodzi Ptaszyn, uderza w klawisze rozcapierzonymi
    dłońmi i pyta: A to? A ja na to: To chyba podobne do tego – i uderzam
    podobnie… A to dobre, dobre! – Ptaszyn na to. Przeszedłem…

    Razem ze mną zdawali koledzy ze znanego zespołu – nie podam nazwy, bo po
    co. Oblali wszyscy trzej, wyszli bowiem z założenia, że skoro w komisji są
    jazzmani, to oni będą grali jazz. Gdyby zagrali coś rockowego, swojego, co
    im pasi, to byłoby wszystko w porządku.

    Cała ta impreza to była i tak fikcja, bo grało się na cudzych papierach.
    Trzeba było uważać tylko na wypłatach w Estradzie, żeby nie wyrywać sobie
    nie swojej kasy. Miało to jednak i dobre strony – eliminowało napływ
    niedouczonych grajków, którzy za pół ceny zabierali robotę.”

Możliwość komentowania została wyłączona.