tubas – to i owo – różnostki…

16 komentarzy

1. O ile wynagradzanie występów jest dla mnie jak najbardziej oczywiste, to
   jednak zawsze będę przeciwny socjalistycznym praktykom spod znaku
   „weryfikacji” i stawek minimalnych. Niech rynek weryfikuje, a nie urzędy…

2. Drogi „Stachu1988”!

   Weryfikował nie urząd a profesjonalni muzycy, w tym praktycy wysokiej klasy.
   W Warszawie np. Jan „Ptaszyn” Wróblewski… No, ja rozumiem, że nie dla
   każdego jest On autorytetem. Tym niemniej trudno nazwać Go urzędnikiem!

   Po za tym ja nie mam nic przeciwko wolnemu rynkowi. Idzie tylko o to, że
   jeżeli na tym wolnym rynku istnieje zapotrzebowanie na kapele grające solidny
   repertuar, na profesjonalnym poziomie, do „utylitarnych” zastosowań, to
   powinno być jasne, że należy im zapłacić co najmniej
   „tyle i tyle”! W braku takiego punktu odniesienia, jakim były stawki minimalne
   z „weryfikacji” potwierdzającej odpowiedni poziom wykonawczy, zdarzają się
   sytuacje wyżej opisane. Nie twierdzę, że „weryfikacje” powinny być
   obowiązkowe! Uważam tylko, że minimalne stawki dla ich
   posiadaczy powinny być obligatoryjne. Przecież nie ma przymusu zatrudniania
   profesjonalistów. Kogo nie będzie stać na nich, to bierze „taniochę”, i
   tyle. Już Mikołaj Kopernik sformułował prawo, że pieniądz lepszy
   wypierany jest przez pieniądz gorszy (czyli niższej próby – tańszy).
   Spowoduje to, że na rynku pozostaną tylko drogo opłacane sezonowe „gwiazdy”,
   grający supporty pretendenci do tytułu „gwiazd” (sponsorowani przez
   menagementy) oraz grający za grosze byle jaki chłam „parapeciarze”,
   odtwarzający na syntezatorach i podobnych urządzeniach gotowe pliki MIDI.
   Zniknie całkowicie solidne muzyczne „rzemiosło” i już nie wróci. Jeśli
   mówimy o socjalistycznym charakterze tej regulacji to masz 100% słuszności.
   Stosują ją największe socjalistyczne państwa świata; USA, Kanada i
   Francja… Co nie przeszkadza, że rynek muzyczny tam kwitnie!

   Załóżmy, że grasz w ambitnej kapeli. Ciężko pracujecie nad sobą, swoimi
   umiejętnościami technicznymi i własnym repertuarem. Nie macie czasu, ochoty
   ani potrzeby „zakuwać” do egzaminów. Kariera przed Wami! Menadżerowie
   ustawiają się pod Waszymi drzwiami w kolejce. Dyktujecie stawki i
   otrzymujecie je! Kalendarz koncertów pełny na dwa
   najbliższe lata! I co Ci „Stachu1988” przeszkadza, że obok funkcjonuje rynek
   muzyki „użytkowej”, na którym o jego poziom i uczciwość
   dba system „weryfikacji”? Przecież Ciebie, jako gwiazdy nikt nie zapyta o
   „weryfikację”. To nie „komuna” i ona już nie wróci! To po prostu
   cywilizowany system, sprawdzony w krajach dyktujących mody muzyczne, w
   których obok milionerki Britney Spears jest miejsce dla Toma Waitsa czy Johna
   Lee Hookera (bez „weryfikacji”, lecz obowiązkowo z legitymacją Związku
   Muzyków), a także „eventowych” zespołów grających na stawkach ustalonych
   przez Związek dla „zweryfikowanych” muzyków zawodowych.

   Więcej do tego tematu wracał nie będę. Proszę tylko o wyrozumiałość dla
   czytających nuty, znających harmonię i historię muzyki oraz potrafiących
   przyzwoicie zagrać na swoim instrumencie, „zweryfikowanych” klezmerów. Powoli
   wymieramy i nie będziecie musieli zbyt długo słuchać naszego
   marudzenia…

   Obiecuję, że w następnych wpisach skupię się już tylko na
   „pierdołkach”!

   Powodzenia w życiu i w muzyce!

3. Tubas – to co piszesz o spadku jakości jest prawdą. Ale doszukiwanie się
   jego przyczyn w braku kontroli państwa jest nie do końca uzasadnione.

   Mamy jako tako wolny rynek – wystarczy założyć firmę, zatrudnić kilku
   weryfikatorów do komisji i stworzyć własny system certyfikatów i
   managementu (chociażby zapożyczając z systemów zachodnich czy PRL
   owskiego). Jeżeli powstanie kilka takich firm, tym lepiej – każda przez
   konkurencję będzie poprawiała standard. Jako świetny muzyk, człowiek z
   kontaktami muzycznymi, znajomością systemów certyfikacji i doświadczeniem
   na wysokich stanowiskach kierowniczych byłbyś idealnym szefem takiej
   firmy-związku.

   Taki system istniał już wtedy, kiedy o socjalizmie nikt nie słyszał –
   nazywało się to cechami i było od państwa zupełnie niezależne. Co
   więcej, teraz taki model byłby jeszcze bardziej wydajny, bo prawo i
   skuteczność jego egzekwowania ewoluowały. To gwarantuje, że taka
   organizacja nie mogłaby walczyć nieczysto przeciw prywaciarzom, przez co nie
   skostniałaby od środka, bo w tym wypadku po prostu by zbankrutowała.

   A gorszy pieniądz wypiera lepszy do czasu, bo ludzie w końcu spostrzegają
   realną wartość pieniądza złego – i szybko rzucają się na stabilniejszą
   walutę. Po to tylko, żeby znowu ją porzucać na korzyść gorszej.
   Analogicznie, jesteśmy w dołku jeżeli chodzi o jakość usług muzycznych,
   ale wg mnie to nie potrwa wiecznie – zresztą osobiście będę się do tego
   starał przyłożyć czynnie i biernie.

4. Te weryfikacje nie są jakimś anachronizmem socjalistycznym jak sugeruje
   stachu. Mnie się taki system wydaje logiczny i nikomu przecież by nie
   przeszkadzał. A na pewno by pomógł i nie byłoby takich sytuacji, które
   tubas opisał.

   tubas, nie tylko pierdołki, takie wpisy wzbogacają naszą kulturę ogólną,
   nie sugeruj się proszę takimi komentarzami, jak ten pierwszy, bo wielu z nas
   tylko wyczekuje Twoich historii.

   Pozdrawiam!

5. to może założyć szkołę policealną z kierunkiem „klezmer” bądź „grajek
   weselny” „muzyk do wynajęcia”

   tylko kto komu taki papierek uzna, skoro jakość szkolnictwa w Polsce bywa
   bardzo niska, choć zdarza się również bardzo wysoka, w tym myślę leży
   główny problem, o łapownictwie nie wspominając,

   a tak czy inaczej parapeciarze nie będą zdawać takich egzaminów bo
   puszczają Play i jazda

6. Takie szkoły już są i nazywają się Państwowe Szkoły Muzyczne I i II
   stopnia! Co się po nich gra to już zależy od talentu i okoliczności.
   Problem polega bardziej na poziomie oczekiwań odbiorców z jednej strony i na
   szacunku muzyków do własnej pracy, z drugiej. „Są tacy – to nie żart, dla
   których jesteś wart mniej niż zero…”.

   Jednak zawsze znajdzie się grupa odbiorców o wysokich oczekiwaniach, gotowych
   przyzwoicie zapłacić za ich spełnienie. Grając na dobrym, profesjonalnym
   poziomie możemy liczyć na znalezienie się w gronie dobrze zarabiających
   zawodowców.

   Moja tęsknota za „dawnymi, dobrymi czasami” wynika być może po prostu z
   tego, że miałem wtedy dwadzieścia kilka lat! A być może z tego, że ten
   kontrowersyjny obecnie „papierek” nobilitował także wśród muzyków, bo oni
   wiedzieli, że nie był tylko urzędniczą „bumagą”, a poświadczał
   rzeczywiste umiejętności.

   Na pewno Marek Napiórkowski i wtedy dałby sobie bez niego radę, ale
   pozostałym bardzo się przydawał. Na przykład w obcym mieście… Mówiło
   się:

   -Neskim, mam estradową jedynkę. Szukam roboty…

   I wszystko było jasne!

7. „Temper” – dokładnie to miałem na myśli, co napisałeś. Ująłeś to tak
   zgrabnie, że podejrzewam prawnika, ekonomistę lub historyka… Gratuluję
   umiejętności syntezy!

   PS. Stanowiska nie były specjalnie wysokie. Nawet jako dyrektor kierowałem
   tylko oddziałem w dawnym województwie. Po za tym jestem leniwy jak kot.
   Ożywiam się tylko przy graniu i golonce… 🙂

8. Moim zdaniem temper trafił w absolutne sedno sprawy, zgadzam się z nim 100% i
   sam bym lepiej tego nie wyłożył. Jednak myśl tubasa, w której państwowy
   certyfikat funkcjonuje niejako niezależnie i nieobligatoryjnie, jestem w
   stanie zaakceptować, wtedy państwu może przypaść rola „mecenasa kultury”,
   szczególnie, gdy jego certyfikat będzie dużo bardziej prestiżowy niż
   odpowiedniki prywatne.

   O ile granie nie będzie uwarunkowane państwowym papierkiem co (chyba nieco
   nietrafnie) wydedukowałem z tytułowego postu tubasa, wszystko jest ok, bo
   państwo nie jest mafią, czy alfonsem zezwalającym nam na to co możemy
   robić pod pretekstem naszej ochrony, a tylko o to mi chodziło 🙂

   A co do wypowiedzi Agi: ja też wyczekuje na Twoje historie, tubas, i bardzo mi
   się podobają, ja po prostu nie widzę nic złego w polemizowaniu z nimi,
   więc nie rozumiem dlaczego mój komentarz najchętniej wyrzucono by do kosza
   😛

9. tubas : a nie myślałeś również o własnym blogu równolegle do forum ?,
   szkoda by było twórczości gdyby się coś forum przytrafiło 🙁

10. od ostatniej grubej awarii zapis danych z forum przeprowadzany jest codziennie
    (albo co tydzień?), więc raczej spokojnie 😉

11. . nie było tematu

    safe tubas :).

12. Słodki Jezu!.. A kto Ci taką krzywdę chciał zrobić „Stachu1988”? Dawaj go
    tutaj! Taż ja po to piszę, żeby odzew był i polemika jakaś się
    wywiązała. Bez tego nudno by było! Nawet z najlepszą z żon fundujemy
    sobie, od czasu – do czasu, jakąś niewielką polemikę 🙂

    Polemika rozwija i wzmacnia siłę argumentów, a także odporność na ciosy.
    W myśl zasady; „co cię nie zabije to da się zjeść…”. Chyba jestem
    głodny bo coś pokręciłem. Zjem jakieś ciasteczko…

    Na razie!

13. W tym kraju niestety artysta jest w d*pie malinowej i najprawdopodobniej nikt
    ani nic tego nie zmieni.Papiery, weryfikacje tak naprawdę nie sa nikomu
    potrzebne.

    Weryfikuje scena, próba, studio, itp. Minimalne stawki – coś pięknego, ale
    brzmi mi to podobnie do minimalnego wynagrodzenia i średniej krajowej, czyli
    istnienie na papierze.

    Czasy się bardzo pozmieniały, rynek muzyczny jest przesycony badziewiem a
    także dobrą muzą, niejednokrotnie badziew, wykonywany jest przez zawodowych,
    zweryfikowanych muzyków, których stawki wysokością przerażają (wiem ile
    moi kumple dostają za pierdnięcie w rury, w topowych badziewiach, toż to
    ku…a strach taki szmal w portfelu nosić). A ile jest kapel z tak zwanego
    andergraundu, co to o szkołach muzycznych tylko słyszeli, a wychodzą i
    zmiatają ze sceny zawodowców. Dzisiaj prawie każdy może kupić sobie
    instrument i jeżeli tylko ma ambicje jest w stanie zrobić wszystko, jest
    dostęp do nieograniczonej ilości materiałów dydaktycznych, jest internet i
    nie trzeba zapychać z wizą na west, żeby przywieźć sobie realbooka i
    przepisywać Abersolda od kumpla który odpisał od kumpla który odpisał od
    kumpla kumpla…

    A na koniec tak a propos weryfikowania, na Akademii muzycznej studiował
    zajebisty saksofonista, który nagrał od groma wybitnych płyt, żeby uczyć w
    szkole musiał mieć mgr. bo przepisy się pozmieniały. Kolega grał dyplom na
    którym oceniali go jego koledzy z branży z którymi na co dzień gra ( z
    resztą jego profesor od instrumentu mógłby się wiele od niego nauczyć, ale
    to inna bajka).

    Zgadnijcie jak go ocenili?

    na 3!!!!!

    I czujecie dzisiaj weryfikacje, egzaminy???

    Toż to burdel byłby nie z tej ziemi…

    Już pomijam to jak wykładowcy kładli kłody pod nogi najzdolniejszym, tylko
    dla tego, że grali więcej jobów niż oni sami… ale to bardzo długi temat.

14. Nie wytrzymałem i jednak wróciłem (oczywiście z ciasteczkiem w dłoni).

    „Muzz” napisał:

    >>Czasy się bardzo pozmieniały, rynek muzyczny jest przesycony
    badziewiem a także dobrą muzą, niejednokrotnie badziew, wykonywany jest
    przez zawodowych, zweryfikowanych muzyków, których stawki wysokością
    przerażają (wiem ile moi kumple dostają za pierdnięcie w rury, w topowych
    badziewiach, toż to ku…a strach taki szmal w portfelu nosić). A ile jest
    kapel z tak zwanego andergraundu, co to o szkołach muzycznych tylko słyszeli,
    a wychodzą i zmiatają ze sceny zawodowców.<<

    …i ma rację. Tak jest, ale to nie od dzisiaj tak się dzieje. Za moich
    szkolnych lat do naszej szkoły muzycznej uczęszczał na fortepian, starszy
    ode mnie koleś. Był fenomenem. Słuch absolutny, magnetofonowa pamięć,
    biegłość techniczna i wrażliwość na każdy rodzaj muzyki. Najlepiej
    zagrany dyplom w historii szkoły. Wróżono mu karierę solistyczną. Nie
    dostał się na PWSM we Wrocławiu, bo panowie „profesorowie” wiedzieli, że
    dla pieniędzy i przyjemności grywa jazz oraz akompaniuje różnym wokalistkom
    w konkursach. Powiedzieli mu, że grając „taką” muzykę nigdy nie będzie
    artystą!!!

    Niedawno słyszałem nagranie zespołu kolegi mojej córki, uprawiającego
    swego rodzaju „andergrand”. Interesująco i bardzo sprawnie technicznie to
    robią, mimo że przysłowiowy „pies z kulawą nogą” ich chyba nie słucha!
    Podejrzewam, że bez problemu daliby radę w 90% repertuaru topowych kapel.
    Tylko, że ich to nie interesuje!

    Jeśli idzie o badziew wykonywany za grube pieniądze przez zawodowych,
    wykształconych muzyków to powiem tak: niedawno oglądałem „posiadłość” w
    stylu „pałac Gargamela” zaprojektowaną przez świetnego architekta,
    wielokrotnie nagradzanego w konkursach. Dla kasy zrobił to, co podobało się
    miejscowemu „maharadży Hajdarabadu”!

    Pieniądz rządzi światem, niestety!…

15. Muzz, myślę, że to co opisujesz miało miejsce również w tamtych czasach
    (mówię, myślę, bo w zasadzie nie wiem, rzucam takim sobie
    przypuszczeniem).

    Oczywiście nie mam doświadczenia i przykładów, ale jak wiemy, ludzie się
    nie zmieniają i nie zależy to od systemu. Tubas nam opowiada fajne anegdoty,
    ale na pewno też wtedy były takie nadużycia. Nie uwierzę, że wtedy była
    super sielanka. 😉 Tubas, było tak idealnie, czy były również nadużycia
    podobne, jak opisuje Muzz?

    Stachu, a co, Ty możesz polemizować, a z Twoją polemiką już polemizować
    nie można? Spróbuj obronić swoją tezę, a nie obrażać się. 🙂

16. Niestety, miła „Ago”, szajs królował także wtedy! I większość zawodowych
    muzyków estradowych akompaniowała właśnie takim „artystom”. Były
    oczywiście liczne wyjątki (Krystyna Konarska, Fryderyka Elkana, Jerzy
    Połomski, Sława Przybylska – że wspomnę niektórych), ale tandeta
    królowała. Niekwestionowanym królem „rykowiska” był „Tercet Egzotyczny”
    założony przez skądinąd znakomitego muzyka i aranżera – Edmunda
    Dziewiątkowskiego. Nagrali setki (sic!) płyt na całym świecie, w różnych
    językach. Stanowią żywy i wciąż rozchwytywany przez publiczność dowód
    na jakość gustu przeciętnego odbiorcy, nie tylko w naszym kraju.

    Związek Muzyków pilnował poziomu wykonawczego, a nie artystycznego…

Możliwość komentowania została wyłączona.