tubas – mały sztach wspomnieniowy…

„Marecki68” – wiesz co to wojsko, więc Tobie ten wpis
dedykuję!

Chyba rzeczywiście jestem blogowym nałogowcem, bo koniecznie muszę opisać
Wam jeszcze jednego koleżkę z orkiestry wojskowej, którego sobie przed
chwilą dosłownie, przypomniałem!

Miał ksywkę „Tata” bo trafił do nas na trzy miesiące przed ukończeniem 25
roku życia. Migał się od wojska przez 7 lat, aż go dopadli. Pracował jako
perkusista w Filharmonii Wałbrzyskiej i stamtąd wojsko wyrwało go z
korzeniami. Był żonaty, a służbę traktował jak nieoczekiwany, dwuletni
urlop od normalnego życia. Świetnie się bawił i do dyscypliny wojskowej
miał – mówiąc delikatnie – duży dystans…

Kiedyś zimą pojechał „na przyczepkę” z zespołem grającym imprezę w
pobliskiej miejscowości turystycznej. Tam wypił „ździebełko” i – chcąc
wrócić przed pobudką – pomaszerował na pociąg. Pociąg ten wracając
przejeżdżał nasypem rozcinającym jednostkę na dwie części i zwalniał na
nim bieg. Można było dzięki temu skrócić sobie drogę powrotną. Wsiadł
do pociągu i… zaginął!

Po dwóch dniach odnalazł się w… Gdyni. Zadzwonili z posterunku kolejowego
WSW czy to nasz człowiek i na prośbę kapelmistrza odesłali go do nas
cichcem. Wrócił po następnych trzech dniach i opowiadał tak:

„No wsiadłem i jadę. Pociąg się kołysze, postukuje, ciepło, siedzenia
miękkie – to przysnąłem. Budzę się bez pasa, płaszcza i czapki, na
jakiejś bocznicy. Już jest jasno, a w pociągu pusto. Wychodzę… Jak okiem
sięgnąć, aż po horyzont – tory. Żywego ducha nie widać. Idę, idę,
idę… jest jakiś usmarowany kolejarz!

Pytam gdzie jestem, a on, że na bocznicy. To go pytam w jakim mieście?
Dziwnie popatrzał, trochę się odsunął, rozejrzał na boki i mówi, że w
Gdyni… Pytam go, czy wie gdzie jest jakiś patrol WSW? Mówi, że włóczą
się po peronach trzy kilometry dalej na zachód. Zimno mi było, to poszedłem
ich poszukać. Jak trzeba, to ich, kurna, nie ma… Ze trzy godziny szukałem!
Znalazłem, grzecznie się przedstawiłem, opowiedziałem co i jak, poprosiłem
o zaaresztowanie do ciepłego i nakarmienie, ewentualnie też jakieś piwo, bo
mnie strasznie suszyło, a portfel też mi ktoś w pociągu opróżnił.
Chłopaki piwo mi kupili za własne pieniądze i zaprowadzili na posterunek.
Tam pojadłem, podałem dane i poprosiłem żeby zatelefonowali do kapelmistrza
zanim zrobią aferę! Potem zawieźli mnie do jakiejś orkiestry marynarskiej.
Tam dostałem płaszcz, pas i czapkę, nakarmili mnie, dali wyprowiantowanie na
trzy dni i zlecenie na służbową podróż koleją do nas. Żegnali mnie w
pełnym składzie! O mało co „Marsza Generalskiego” mi nie zagrali!

Zlecenie było na trzy dni, to jeszcze wpadłem do Wałbrzycha, do żony. I oto
jestem! Cieszycie się?”

No, pewnie!… Bez niego orkiestra jakby nie ta sama była!!!

No, to na razie, neskim!