Moje boje z basem [4]

Zacznijmy od wstępu z historii najnowszej. W połowie grudnia moja gitarka

marki Hoefner odmówiła posłuszeństwa i za karę została zesłana do
lutnika.

Pozostało mi granie na DEFILu ze starymi metalowymi strunami, ale to nie było
to,

co tygrysy lubią najbardziej. Tak mogę grać tylko po zastosowaniu
znieczulacza

(najlepiej marki Finlandia), a moja wspaniała małżonka zezwala mi na to ino
na

wyjazdach. Można by struny wymienić, ale po co, jak za trzy tygodnie
gitara

wróci, a przecież DEFIL będzie jeszcze potrzebny na górskich
śpiewograniach.

Wymiana strun w klasyku, wiążąca się z supełkowaniem, zajmuje jedną z

czołowych pozycji na mojej liście czynności znienawidzonych. W związku z
tym

najbłahszy powód (chwilowy brak w sklepach i na Allegro czerwonych
nylonów

Augustine w wersji premium) odciągnął mnie od tej zachcianki. „Wytrzymam
bez

gitary te niecałe trzy tygodnie” – pomyślałem. Jak się okazało – źle
sobie

pomyślałem.

Rozstanie z drugą po małżonce spowodowało, że zaczęło mnie nosić.

Zwłaszcza, od momentu gdy lutnik poinformował telefonicznie, że „potrwa to
trochę dłużej, bo dużo roboty, święta, itd. itp.”. Nieszczęścia jak
wiadomo chodzą parami. Tu „parą” była moja idiotyczna obietnica, że od
nowego roku przestaję palić. Paliłem dotąd 40-50 dziennie, i żadne
plastry, biorezonanse, e-papierosy ani inne podobne pierdoły na mnie nie
działały. Postanowiłem zatem zastosować metodę „raz a dobrze”. Ostatnią
fajkę wypaliłem 10 minut przed północą, a zapasy wyrzuciłem do zsypu. Nie
przewidziałem jednak reakcji organizmu na tak raptowne odstawienie. Nie
dość, że zaczęło mnie nosić pięć razy bardziej, to na dodatek po
kilkunastu godzinach wylądowałem u lekarza.

Poratował mnie jakimiś lekami (po których sensacje zdrowotne ustąpiły) i
kilkudniowym zwolnieniem.

I właśnie na tym zwolnieniu – dzwonek do drzwi. Otwieram – kurier. Z
przesyłką

do mnie. Opłaconą. Okazało się, że moja małżonka, wiążąc moje reakcje
fizyczne i psychiczne z odstawieniem od gitary, postanowiła zapewnić mi
substytut, kupując coś na allegro. Tyle, że ta wspaniała kobieta na
instrumentach nie zna się zupełnie. Wierzcie lub nie, ale nie odróżnia
elektryka od klasyka („to gitara i to gitara”), nie umie policzyć strun na
zdjęciu („cztery a sześć to przecież mała różnica”), a jako kobieta
kieruje się wyglądem („ta gitarka była taka ładna”) oraz rozsądkiem („i
tania , a jak na miesiąc tylko – to po co wywalać kasę”).

W ten oto sposób – nie góra przyszła do Mahometa, a Mahomet do góry. I tak
niespodziewanie stałem się posiadaczem gitary basowej marki
Adelita.

I właściwie od tego momentu tak naprawdę zaczyna się blog o nazwie „Moje
boje z basem”, bo to co było wcześniej to były króciuteńkie epizody, w
dodatku na nieoswojonym sprzęcie i wygrzebane z mroków niepamięci.

Jeśli ktoś nie wie co to jest Adelita – informuję, że jest to gitara typu
„chińska podróbka Fender Jazz”. Że dżez, a nie precel – to akurat mnie
cieszy, bo wolę węższy i krótszy (a co zatem idzie – lżejszy) gryf.

Marka Adelita ma swoją „renomę”, bo nigdzie nie jest wymieniona, a instrument
sprzedawany jest jako „Gitara basowa Jazz. Najtaniej w Polsce/na Allegro/na
e-bay” [niepotrzebne skreślić]. Co kupiłeś dowiesz się z dopiero
kalkomanii zawierającej logo naklejonej na główce.

Pierwszy rzut oka:

całkiem pozytywny:

– gryf prosty (no może nie superidealnie, ale to się da wyregulować,
zresztą za taką cenę cudów nie wymagajmy).

– gitara stroi do 12 progu dobrze, klucze chodzą dobrze – nie za lekko nie za
ciężko,

– akcja strun ok. 4 mm nad przystawką (fajnie, lubię miękkie gitary), a
struny nawet nie brzęczą

– kabel jest, klucz do regulacji jest i jako bonus – fikuśna duża kostka

Drugi rzut oka: (dokładniejszy):

dobre wrażenie nieco się zaciera:

Moja Basia jest albo „wykonana dokładnie inaczej”, albo była
ruchana, i to nie wiadomo przez kogo i jak długo. Mimo, że sprzedawana była
jako nowa.

Skąd taki wniosek?

– klucze są wyrobione na całym obwodzie zębatki (a tylko lekko ruszyłem je
przy dostrojeniu). A zatem: albo ktoś się nimi bawił – co jeszcze można
wybaczyć, albo (co gorsza) są z jakiegoś zbyt miękkiego stopu

– struny G i A mają pęknięte owijki. I to wcale nie nad progami: jedna nad
przystawką, druga tuż przy mostku

– progi od 15 do 20 wyglądają jakby „były grane” i to dużo. Mają otarcia
od strun, a 17 i 18 mają nawet lekkie wgłębienie pod A. Akurat to
przeszkadza mi najmniej, bo dla mnie „bas to zawsze bas jest” i powyżej 9.
progu wychodzę tylko wtedy gdy trzeba sprawdzić strojenie, albo gdy gram po
pijaku. Od wyższych tonów jest gitara (ma gitarze powyżej magicznej 9 moje
palce też bywają sporadycznie)

– progi 11 i 13 są krótsze od podstrunnicy (o jakiś milimetr). W grze w
niczym to nie przeszkadza, ale źle wygląda

– próg 19 jest krzywo nabity (co daje fałsz lekki, ale niech mu będzie – tam
grać i tak nie będę)

– przy progu 20 „zabrakło” kleju, stąd trzyma się jako tako pod G i D i lata
gdy nacisnę przy nim A i E (o dziwo nie fałszując przy tym). Eeetam, ostatni
próg.

Niech sobie lata…

– kalkomania z logo odłazi (niechlujnie przyklejona). Podejrzewam, że Pan
Maniuś Kitajec robi gitarę bez loga, a potem dopiero jego szef – w
zależności od jakości wyrobu przykleja odpowiednią kalkomanię.

Po chwili przemyśleń rezygnuję z reklamacji . Kupowała
małżonka – zatem ona musiałaby reklamować – a jak moja kobita „zna się” na
gitarach – to już wiecie. Pierwszy lepszy pomocnik sprzedawcy z tego sklepu
zapędziłby ją w kozi róg. A nawet gdybym jej uczoną kartkę w temacie
napisał to i tak nie warta skórka za wyprawkę. Telefony, maile, ewentualne
podróże do siedziby sklepu – to wszystko się opłaca ewentualnie przy
gitarze za 2, 800zł a nie za 10 razy mniej. W najlepszym przypadku uda się
załatwić wymianę – bez najmniejszej gwarancji, że kolejna gitara będzie
lepsza.

Dobiły mnie nieco wieczorne poszukiwania w necie. Dowiedziałem się, iż
stałem się właścicielem czegoś, co lepiej by się czuło w koszu niż w
moich rękach, i że mogę próbować to sprzedać (najlepiej jakiemuś
wrogowi) – i wtedy może wystarczy mi na klucze do lepszego basu.

Wbrew pozorom utwierdziło mnie to w przekonaniu, aby sobie niespodziany
prezent zostawić. Skoro to jest taki hipermarketowy szajs, to i tak musiał
się mi trafić jeden z lepiej wykonanych egzemplarzy.

Zresztą – zobaczymy. Jak mnie to wciągnie – to kupię sobie lepszą Basię, a
jak nie wciągnie – to nie będzie żal pieniędzy.

(cionk dalshi morze nastompi)