tubas – udziwniacze…

Moje starsze dziecko poszło wczoraj popracować ze skrzypcami jako „sidewoman”
przy nagraniach kolejnego jeleniogórskiego artysty totalnego. Maciej jest
grafikiem, poetą i muzykiem. Jego twórczość błąka się po marginesach
muzyki progresywnej i performance’u. Lubi jak jest dziwnie…

Dziecko wzięło stareńki multiefekt gitarowy DigiTech z ideą namieszania w
brzmieniach (i z lenistwa odziedziczonego po tacie!) coby maksymalnie i bez
wysiłku „udziwniać”. Na miejscu okazało się, że przybył też znajomy
wiolonczelista. Wcześniej nagrane ścieżki gitar i tajemnicze ustne
wskazówki autora były jedyną inspiracją do całkowicie improwizowanych
partii skrzypiec oraz wiolonczeli. Mieli tylko „powtykać” krótkie frazy tu i
ówdzie, ale dziecko opowiadało, że jak się już z wiolonczelistą
rozpędzili, to podkład się skończył a oni grali dalej, wzajemnie sobie
„podkładając” i wymieniając się prowadzeniem. „Multiefekt” był bardzo
inspirujący, a skrzypce ujawniły zupełnie nietypowe dla tego instrumentu
oblicze. Dziecko stwierdziło, że kluczowy był jej całkowity brak orientacji
w obsłudze urządzonka i przełączanie presetów na oślep, co jedną – dwie
frazy…

Autor słuchał jak zaczarowany i jak skończyli to dopiero po dłuższej
chwili ocknął się i powiedział: „łoł!”

Piszę o tym, bo sam efektów nie używam, ale lubię się nimi bawić
„prywatnie” i nie jestem ich wrogiem. Po prostu nie mają zastosowania w tym co
grywam. Tym niemniej lubię posłuchać basistów świadomie używających
„udziwniaczy”, a chorus i envelope filter
uważam wręcz za „niezbędnik” basisty studyjnego czy sesyjnego.

Opisywałem już swoją zabawę LowDown’em przed próbą big-bandową i
stwierdzam, że była bardzo, ale to bardzo inspirująca. Słuchałem siebie
jak kogoś „obcego” i… podobało mi się!

No, to na razie, neskim!