tubas – stęskniony…

Bardzo brakuje mi głosów naszych uroczych „basoofkowych” koleżanek…

Z rzadka pojawia się wpis sygnowany nickiem którejś z nich, a jeżeli akurat
na moim blogu to urządzam sobie małe święto: najpierw 50ml wiśnióweczki
albo szwagierskiego „rękodzieła” i potem drugie 50ml, bo dopiero po „secie”
organizm prawidłowo reaguje.

Przeanalizowałem możliwe przyczyny wstrzemięźliwości Sióstr Basistek i
winę upatruję – niestety – po swojej stronie!

Zacząłem w czerwcu ubiegłego roku, a więc tuż przed wakacjami i to od
wspomnieniowych pierdółek „starego klezmera”.

Jako muzealny okaz „chałturnika” emitującego egzotyczne wspomnienia z czasów
PRL-u w okresie wakacyjnym, wzbudziłem żywe reakcje „basoofkowej”
społeczności, w tym Pań…

Tak mnie rozpieściły wyrazami uznania, że teraz czuję się jak narkoman „na
głodzie”…

Potok wspomnień w międzyczasie zmniejszył się do cienkiego strumyczka i
tylko z rzadka przypominam sobie coś jeszcze nie publikowanego w blogu.

Sam jestem sobie winien… Ostrzegali „admini”, że lepiej pisać rzadziej, to
na dłużej mi starczy! No, ale tłumacz narkomanowi, żeby odstawił
strzykawkę… : )

Zbliżają się kolejne wakacje, więc może Szanowne Koleżanki oderwą się
od podręczników, literatury fachowej, biurek zawalonych robotą oraz
intensywnych ćwiczeń na basóweczkach i przypomną sobie porzuconego przez
nie bezlitośnie „tubasa”, a ja zrewanżuję się jakimiś wspominkami…?

Przede mną kolejne dni wolne od pracy zarobkowej (choć nie od grania), więc
popracuję nad wspomnieniami…

PS.

A może przyczyną jest testosteronowa mgła unosząca się nad
„basoofką”?

E, chyba nie! Przecież stare przysłowie mówi z brutalną, ludową
szczerością, że „krowy(pardon!) bykiem nie nastraszysz…”, nieprawdaż?