tubas – perkusiści mojego życia…

W którymś wpisie napisałem, że najwięcej nauczyłem się od perkusistów.
Miałem niezwykłe szczęście grać w życiu z perkusistami, którzy na swoim
instrumencie byli na tym konkretnym etapie lepsi niż ja na basie. To naprawdę
był bodziec do nauki…

Pierwszy był Marek: krępy, jednooki, trochę misiowaty wielbiciel Bitelsów.
Grał na bębnach z naciągami z autentycznej skóry! Znał ich cały repertuar
na pamięć i wymagał, żebym grał partie basu MacCartneya „jak na płycie”.
Miałem 15 lat i trzy lata nauki na gitarze klasycznej za sobą. To dzięki
niemu stałem się basistą…

Drugi to Krzysiek: miłośnik jazzu, rytmów latynoskich i szybkich panienek.
To on zaszczepił mnie bakcylem jazzu i bossanovy. Miałem 17 lat i zauważyli
mnie „klezmerzy” w moim mieście!

Trzeci to Rysiek: szczupły, nerwowy, fanatyk perkusji i jazzu, świetny słuch
i pamięć do szczegółów. Usłyszycie go na nagraniach dixielandu, w którym
później razem graliśmy (oczywiście jak je znajdę). Na dyplomie w PSM II
st. grał na wibrafonie koncert a-moll Bacha i „poniosło” go w kierunku
klimatów Modern Jazz Quartet, co mogło się przykro dla niego skończyć. Ale
wtedy ciął Zeppelinów z I i II płyty równo z nagraniem, choć prywatnie
jego idolem był Elvin Jones i Billy Cobham. Razem służyliśmy w orkiestrze
wojskowej i razem robiliśmy kolejne „weryfikacje”. Wtedy już grałem dużo
„chałtur” z różnymi muzykami po lokalach, wczasowiskach i klubach.

Czwarty to Jarek: fenomenalna technika, feeling, drive, słuch i pamięć.
Miłośnik pięknych kobiet. Człowiek o bogatej wyobraźni muzycznej i
niezwykłym poczuciu humoru. Tworzył progresywny rock z zespołem, który
nagrał nagrodzoną muzykę do wysmakowanego zdjęciowo filmu dokumentalnego o
zamku „Krzyżtopór”. Ta ścieżka była kultowa wśród fanów takiej muzyki
naonczas. Graliśmy razem w teatrze, dixielandzie, sekcjach akompaniujących i
gdzie się dało. Teraz mieszka w USA, grywa z grupą Laboratorium, a na basie
posuwa tam Ścierański. Możecie posłuchać go tutaj: KLIK
Przy innej okazji opowiem kilka smakowitych anegdotek o nim… Chyba, że mi
zabroni!

Kolejny to Jurek: grywam z nim do dzisiaj. Znerwicowany facet, ale wspaniały
kolega. Przy nim nauczyłem się cierpliwości i dokładności. Jak dostał
nuty to zagrał je a’ vista dokładnie „jak napisane”. Nie przeszkadzało mu to
być świetnie swingującym bębniarzem, grającym zawsze dokładnie w klimacie
wykonywanej muzyki.

W teatrze był jeszcze drugi Jurek: pełen luz, ironiczny dystans do
wszystkiego i solidny profesjonalizm (lata grania w cyrkach i klubach „na
Zachodzie”), w młodości fan Czesława „Małego” Bartkowskiego z okresu jego
gry z Niemenem, oraz drugi Krzysiek – absolwent perkusji i wydziału
wokalno-aktorskiego PWSM (bas). Świetny jazzman i dobry człowiek, ale naiwny
jak dziecko – strasznie łatwo było go „podpuścić”. Denerwował się wtedy
jak Kaczor Donald 😀

Teraz grywam z Łukaszem, o 30 lat młodszym, fenomenalnym death metalowym
bębniarzem, który postanowił sprawdzić się w jazzie… Naucza angielskiego
dzieci w gimnazjum, gra ciężką muzę typu „noc na cmentarzu” w znanych
polskich zespołach i znajduje jeszcze czas na be-bop, cool jazz i fusion z
emerytami takimi jak ja… 🙂 Twierdzi, że bardzo dużo się uczy i dodatkowo
jeszcze świetnie się bawi… Jest sympatycznym, pracowitym i dobrze
wychowanym młodzieńcem w wieku mojego młodszego syna, jednym słowem
prawdziwy „książę mroku”, który „wypier….” na bębenku tak, że szczęka
opada. Posłuchać możecie go tutaj: KLIK
Basiści, kochajcie perkusistów bo bez nich jesteśmy tylko połową
sekcji i to niekoniecznie lepszą!