tubas – nie strzelać do basisty…!

Na moment wpadłem na basoofkowy chat i od razu Bracia Basiści podrzucili mi
temat do wpisu!

Padło pytanie jak wygląda sprawa oczekiwań wobec basistów, ze szczególnym
uwzględnieniem big-bandów i orkiestr rozrywkowych…

Pierwsza sprawa – im lepiej gramy, tym większe oczekiwania! W miarę wzrostu
naszych umiejętności jesteśmy zapraszani do coraz bardziej ambitnych
składów.

[*]Techniczne opanowanie instrumentu na poziomie sprawnego rzemiosła: rozkład
dźwięków na progach, „obraz” podstawowych skal na podstrunnicy przez
wszystkie oktawy i w różnych pozycjach, interwały i ich „przewroty”, gamy
dwudźwiękami w różnych interwałach – przede wszystkim tercjami – także w
postaci podniesionej o oktawę (nona, decyma, undecyma, duodecyma, itd.),
palcowanie lewej ręki, synchroniczna praca obu rąk, wygodne trzymanie
instrumentu i naturalny dla muzyka układ rąk,itd…

[*]Podstawowe wiadomości teoretyczne: główne skale europejskie, jakieś
orientalne, pentatonika, blue note, trójdźwięki, akordy i ich przewroty,
podstawowe progresje harmoniczne, metrum, tonacja…

[*]Poczucie rytmu: granie równo, utrzymywanie tempa, podziały parzyste,
nieparzyste, duole, triole, kwintole, synkopy…

[*]W dużych zespołach, grających aranżacje rozpisane na głosy dla
poszczególnych instrumentów, dochodzi czytanie nut: melodia, wartości i
podziały rytmiczne, dynamika, ozdobniki, znaki przykluczowe i dodatkowe znaki
chromatyczne, umiejętność tworzenia „na żywo” walkingu oraz groove’ów
basowych typowych dla różnych rytmów (szczególnie tanecznych).

W orkiestrach rozrywkowych i big-bandach wygląda to dwojako:

[*]Basista dostaje swój głos dokładnie rozpisany w nutach – takt po takcie,
każdy dźwięk – z opisem dynamiki i wskazówkami interpretacyjnymi. Dyrygent
oczekuje profesjonalnego odtworzenia zapisu, z uwzględnieniem jego dodatkowych
wskazówek. Tak wyglądają np. współczesne wykonania klasycznych aranżacji
z epoki wielkich big-bandów lub wykonania utworów zinstrumentowanych przez
kompozytora.

[*]Może to też wyglądać tak, że basista dostaje głos z zapisaną na
początku dwutaktową figurą basówą, jako sugestią aranżera – a dalej są
już tylko rozbudowane symbole akordów pozwalające zorientować się
basiście jaki jest przebieg harmoniczny i co grają sekcje oraz kilkutaktowe
zapisy nutowe w miejscach, gdzie bas MUSI zagrać coś konkretnego (jakaś
figura rytmiczna, synkopowany akcent, łącznik, kadencja zmieniająca
tonację, coda, itp.).

Grę w orkiestrze można zacząć od najbliższej orkiestry amatorskiej
dowolnego typu, grającej z nut. Poznamy tam podstawy grania w dużym zespole i
nauczymy się czytać nuty. Jeżeli mają już basistę, bierzemy cokolwiek w
sekcji rytmicznej: bęben, czynele – cokolwiek. Sam kontakt z pracą takiej
orkiestry już nam dużo wyjaśni i ułatwi dalsze kroki!

Tu zachęcam do nauki gry na jakimkolwiek jeszcze innym instrumencie, poza
naszą ukochaną basiórką.

W mniejszych składach rola basu bywa podstawowa (funky, fusion itp.),
równoprawna (jazz, rock – szczególnie metal) i wypełniająco-uzupełniająca
(pop, reggae, dance, sekcje akompaniujące kabaretowo-teatralne).

Zaznaczam, że to mój prywatny podział!

: )

W każdej muzyce basista musi wiedzieć co gra i dlaczego – nawet w kapelach
punkowych!

I jeszcze jedno – największe oczekiwania wobec basisty powinien mieć on
sam!!!

PS. Często wymądrzam się, ale nie miejcie mi tego za złe, bo uczciwie
staram się pomóc Siostrom i Braciom „basoofkowiczom” na skalistej i krętej
drodze do gwiazdorskich sukcesów, a przynajmniej wprowadzić nieco luzu do ich
„współżycia” z basiórką…