tubas – kilka przemądrzałych refleksji… : ]

Jestem niczym molierowski Pan Jourdain, który ze zdumieniem dowiedział się,
że całe życie mówi prozą!…

Dzięki wnikliwym uwagom kilku „basoofkowiczów” sam wiele się uczę, i tak
np. dzięki drobnej wymianie opinii z „jurbassteckiem” dowiedziałem się, że
figura rytmiczna stosowana przeze mnie swego czasu w akompaniamencie do jednej
z piosenek „Kabaretu” Pietrzaka w teatrze jeleniogórskim, to „hemiola”.

Pamiętam, że była to piosenka „Nareszcie, Sylwester w Budapeszcie…!” z
refrenem na 3/4, gdzie graliśmy z perkusistą Jarkiem Łukomskim, taki
właśnie, dwutaktowy łącznik. Bardzo to denerwowało Pana Bogdana Dominika,
kierownika muzycznego teatru, grającego w „kabarecie” na pianinie. Ponieważ
był dżentelmenem o niedoścignionej kulturze osobistej, jego zdenerwowanie
objawiało się tekstem: „Mirek, mówiłem Panu, żeby tak nie grać i
oczekiwałem, że zrozumie Pan co mam na myśli…”. Bardzo byłem zawstydzony
i w kolejnym spektaklu …znowu tak grałem. Teraz wiem, że grałem
„hemiolę”! No, proszę – kto by pomyślał…

Tu mała dygresja:

Czasem jestem zdumiony jak bardzo można zagmatwać proste rzeczy, „dzięki”
używaniu specjalistycznego słownictwa.

Ostatnio, jako że do emerytury zostało mi 10 – góra 15 lat, wczytałem się
w wyjaśnienia dotyczące kolejnej reformy reformującej zreformowaną
emeryturę.

Wyfiltrowałem pieprzenie polityków i ze słownikiem ekonomicznym w ręku,
przetłumaczyłem specjalistyczny żargon „doradców” ekonomicznych na
normalną polszczyznę. Wyszło mi na to, że teraz chcą wyrwać przyszłym
emerytom jak najwięcej kasy, niczego w zamian nie obiecując, bo i tak nikt
nie sięga przewidywaniami dalej niż do następnego półrocza.
Wywnioskowałem, że najrozsądniej jest dogadać się z pracodawcami na jak
najwyższe wynagrodzenie „na rękę”, pozwalając im odprowadzać „składkę
emerytalną” (emerytalną – he, he, he…!) od najniższego dopuszczalnego
prawem wynagrodzenia. I tak jej wymiar na wysokość przyszłej emerytury ma
śladowy wpływ, a przynajmniej mniej nasi posłowie zmarnotrawią! No, ale to
dygresja ważna tylko dla „starców” w moim wieku…

Wracając do tematu specjalistycznego słownictwa muzycznego:

Definiuje ono wiele elementów bardzo ważnych w muzyce, ale one i tak
istnieją, nawet jeżeli nie mają swojej nazwy. Gramy je codziennie, nie
znając ich definicji – tak jak mówimy, nawet jeżeli nie znamy gramatyki i
jej definicji. To czy jesteśmy bardziej czy mniej „wymowni” zależy od tego
jak wiele słuchamy, czy często wypowiadamy się publicznie i czy naprawdę
zależy nam na słuchaczu…

Mówiąc z głębokim, wewnętrznym przekonaniem możemy skupić jego uwagę, a
może nawet przekonać go do naszych racji.

Grając z zaangażowaniem i pasją – możemy przekazać słuchaczom jakąś jej
część, nawet nie znając nut.

Co zresztą i tak nie jest żadnym usprawiedliwieniem dla tych, którzy
planują karierę muzyczną a nut nauczyć się nie chcą.

Przywoływany na tym forum przykład gitarzysty Marka Napiórkowskiego, który
jest samoukiem – pokazuje tylko, że można samemu dojść do sukcesu, a nie
że nauka jest niepotrzebna.

Zauważcie: „samouk”, a nie – „leń”!

Wasz, miłośnik goloneczki, wiśnióweczki i dobrej muzyki – „tubas”!