tubas – in London [final part]…

No i nadeszła pora na długo oczekiwaną wizytę w londyńskim centrum
gitarowego świata, czyli na Denmark Street.

Ale najpierw, ponieważ udało mi się przekonać Najlepszą z Żon do
odwiedzin w Camden Town, wsiedliśmy w metro pod Waterloo Station i po
kilkunastu minutach dojechaliśmy na miejsce.

Nie uwierzycie jaka to paskudna dziura. Uliczki jak w przedwojennej Warszawie
na Pelcowiźnie i w Szmulkach. Podejrzewam, że specjalnie zachowano te
obskurne domki, targowiska i sklepiki, jako egzotykę dla turystów.

KLIK

Na tej fotce widać, jak się rozglądam, a na dwóch kolejnych – co
zobaczyłem:

KLIK

KLIK

Po odpytaniu miejscowego „kupca” w moim wieku, ale z różowym czubem i w
punkowym ubranku oraz na wszelki wypadek także listonosza, ruszyłem na
poszukiwanie zachwalanej przez Braci „basoofkowiczów” – „The Gallery”.

Chwila błądzenia i w bocznej uliczce, kawałek od
handlowo-piercingowo-tatuażowego „centrum” odnajduję odrapaną kamieniczkę z
obskurną zakratowaną wystawą i …zamkniętymi drzwiami.

KLIK

Naklejona kartka informuje, żeby dzwonić to właściciel zejdzie i
otworzy.

Ponieważ na wystawie jest kilka kultowych basiórek, a obok karteczki naklejka
informująca o tytule najlepszego w 2011 sklepu z basóweczkami, po krótkim
wahaniu – dzwonię!

I nic…

Tęsknie patrzę na wystawę, ale mam jeszcze Denmark Street w planie, więc
zadzieram kiecę i lecę…!

KLIK

Tym razem wsiadamy w autobus i heja…

Tu wyjaśniam, że na stacji kolejowej bileter zaproponował za skromną kwotę
9.95 funciaków bilet na dowolną ilość przejazdów trasą do Londynu i z
powrotem, oraz na metro i autobusy w Londynie bez ograniczeń, ważny przez
cały dzień. Interes życia!

Autobus linii 29 po niedługiej chwili jedzie już przez docelową Denmark
Street, więc na kolejnym przystanku wysiadamy.

Nasze Panie znikają w najbliższym wielopiętrowym sklepie z ciuchami, a my z
Młodszym Dzieckiem idziemy do raju gitarzystów.

KLIK

Rozglądam się i chyba wyglądam w tej chwili jak ten osiołek, któremu „…w
żłoby dano – w jednym owies, w drugim siano. I tu kusi, i tam nęci – biedny
osioł głową kręci…”

KLIK

Wchodzę do pierwszego z brzegu sklepu i dostaję oczopląsu. Skromna karteczka
informuje, że do basiórek „…downstairs cellar”!

Schodzimy wąskimi schodami, a tam w piwniczce 3mx3m stoi, wisi i leży
kilkadziesiąt instrumentów oraz kilkanaście piecyków, głów i kolumn.

Wygląda to tak:

KLIK

KLIK

KLIK

KLIK

KLIK

KLIK

KLIK

Odwiedzamy kolejne sklepy:

KLIK

KLIK

W tym natykam się na okrutnie skatowanego Precisiona, własność Sida
Viciousa:

KLIK

stoi sobie w gablocie na półpiętrze wąskich schodów (tym razem
:…upstairs”).

A na górze kultowe zabytki, w tym również inne basy:

KLIK

KLIK

Idziemy nadal uliczką, mającą w sumie ze 100m długości i zachodzimy do
każdego sklepu z gitarami, a w nich także basóweczki i każdy chwali się
jakimś zabytkowym cymesem.

KLIK

KLIK

KLIK

W jednym trafiamy akurat na katalogowanie nowych nabytków, będących w stanie
wskazującym na znalezienie ich na wysypisku lub w śmietniku.

Jest to akurat sklep z warsztatem serwisowym, a „rejestr” to zwykły zeszyt w
kratkę, zapisywany drobnym maczkiem przez lutnika, który mógłby być moim
ojcem, a kto wie czy nie dziadkiem…

Dyktował mu dane uczeń, sczytujący numery po opluciu basiórki i przetarciu
jej rękawem dziurawej koszuli.

: D

Syty wrażeń udaję się z Młodszym Dzieckiem na poszukiwanie naszych
Pań.

Okazało się, że w czasie gdy my odwiedziliśmy wszystkie sklepy muzyczne na
całej ulicy, one zaliczyły dopiero jedno, niecałe piętro swojego
„Ciucholandu”.

Bez komentarza!

Przed nami jeszcze National Gallery, ale ja po wizycie na Denmark Street już
nie wchłaniam i miesza mi się Cezanne z Monetem, Tycjan z Rubensem, a vanGogh
z Gaugaine’m…

Następne dni potraktujemy wypoczynkowo… Gospodarze pokażą nam okoliczne
atrakcje turystyczno-krajobrazowe, spróbuję tych „fish and chips” i podtruję
się jeszcze „ale”.

Do zobaczenia w kraju!

EDIT:

Dzisiaj trafiłem do sklepu muzycznego w centrum handlowym Farnborough. Sklep
nieźle zaopatrzony w instrumenty i nagłośnienia. Grać można na wszystkim
co mają na składzie, ale mnie zainteresowała vintydżowa ARIA II z dwiema
przystawkami P obudowanymi jak humbackery. Dwa pokrętła: volume i tone, oraz
przełącznik przystawek. Gryf wyścigowy jak w jazzbasie i przepiękne
brzmienie na lampowym Peavey’u ustawionym transparentnie. Wiem bo sobie
spróbowałem, co utrwaliło Młodsze Dziecko komórką. Aparatu nikt z nas nie
brał, ponieważ szliśmy po zakupy na wieczorne „pogawędki”.

KLIK

Przy okazji chciałem sprowokować jakiegoś angola-gitarzystę,
wypróbowującego telecastera, do współpracy.

Przymuł nie słyszał, że mu akompaniuję i co zmieni kawałek to idę za
nim, dopóki ktoś mu nie zwrócił na to uwagi, ale wtedy się spłoszył i
przestał brzdąkać…

Pies go trącał – pograłem trochę z automatem perkusyjnym, który ktoś
akurat włączył.