tubas – groove… [c.d.]

Wrócę do tematu sprzed tygodnia, czyli „groove”. Nie spodziewałem się jakiegoś wysypu zgłoszeń do mini-konkursu, który zasugerowałem, ale ani jednego…? Ani jednego!!!? To smutne, bo przyczyny mogą być tylko dwie: – nie zainteresował Was temat – macie trudności z zapisaniem na pięciolinii tego, co wydobywa się z Waszych basiórek podczas grania. Pierwsza przyczyna oznacza, że to co mnie kręci w graniu na basie, nie kręci Was. Już wolę myśleć, że powodem jest druga przyczyna! : ) Sądząc z powodzenia „ściągi dla leniwych basistów”, większość „basoofkowiczów” to moi duchowi bracia w lenistwie, a niechęć do systematycznej pracy bez natychmiastowych, spektakularnych efektów – mają utrwaloną… Rozumiem ich… Faktycznie, nuty nie są potrzebne do grania muzyki własnej, lub współtworzonej w stałym zespole. Pograć linie basu w coverach można też z tabulatur, podpartych oryginalnymi nagraniami. Jednym słowem, jeżeli planują zostać gwiazdami rocka, albo grać tylko w garażu – zapomnijmy o nutach. W każdym innym jednak przypadku, umiejętność grania z „kropek” jest po prostu niezbędna! I to grania nie tylko „swojego” głosu, ale także zagrania tematu, czy głównej melodii – zwykle zapisanej w kluczu wiolinowym (chociaż spotkałem się już z „fakebookiem” zawierającym melodie tematów zapisane w kluczu basowym). Zacznę może od tego, że samo określenie „groove” nie oznacza jakiegoś konkretnego stylu grania. „Groove” to raczej figury rytmiczno – melodyczne, charakterystyczne dla różnych stylów muzyki, szczególnie tanecznej i etnicznej. Najczęściej mówiąc „fajny groove”, mamy na myśli jakąś funkową figurę „ciągnącą” do grania i powodującą, że nas też zaczynają swędzić ręce, ale „groove” to po prostu każdy charakterystyczny akompaniament basowy. Tak rozumiany „groove” jest podstawową wiedzą każdego „klezmera” i w ogóle muzyka sekcji akompaniującej, bo to on właśnie powoduje, że od razu mówimy: to bossanova, a to blues, to rythm&blues, a to swing, a to dixieland, a to rock&roll, a to cha-cha, a to samba, albo rumba, albo mambo, albo polonez, albo bolero, albo oberek, albo polka, albo shuffle, albo slow-rock lub passodoble, tango, walc angielski, regge itd., itd. Jest tego dziesiątki plus jeszcze warianty. Samo tango w Polsce jeszcze do niedawna znane było tylko w dwóch, góra trzech – wersjach (dwa groovy rąbane ćwierćnutami na jednym dźwięku – prymie oraz tzw. „beguine”, grany jako rozłożone trójdźwięki akordów; to „groove” znany z przeboju Młynarskiego „Jesteśmy na wczasach”). Aby wymyślić własny „groove” dobrze jest znać to, co już istnieje, aby nie wyważać otwartych drzwi. Takie groovy są pospisywane w podręcznikach, ale istnieją też spisane w nutach zbiory, zawierające w załączeniu nagrane przykłady. Tu polecam biblię „groove-ów” o tytule „Bass Grooves” – Eda Friedlanda. Tam jest wszystko na powyższy temat: trzeba zagrać merengue albo montuno? Zaglądacie w wykaz i macie (autor też zna lenistwo naszych sióstr oraz braci i zamieścił – oprócz nut – wersje tabulatorowe, a także nagrane przykłady). Ta „biblia” pozwoli Wam bezboleśnie nauczyć się grać z nut. Patrzycie w nutki i staracie się z nich zagrać, sprawdzając czy „wyszło” to samo, co na dołączonej ścieżce dźwiękowej. Trochę zapału i bez problemu będziecie kojarzyć obraz zapisany w nutkach z ich odtworzeniem rytmiczno-melodycznym na basiórce. Lepszej zachęty do poznania zapisu nutowego nie potrafiłem wymyślić…! ; ) Wasz „tubas”, Neskim! PS. Przecież o tym jak wyglądają nuty, pauzy, ich wartości rytmiczne, itp. dowiecie się bez problemu sami. PPS. Zajrzyjcie na „wrzutę”, bo może pojawiło się tam coś przydatnego… : ) [url=http://tubas54.wrzuta.pl/plik/8FSyPcBAl56/bass_grooves]COŚ PRZYDATNEGO” >KLIK