tubas – …dżob nostalgiczny

W sobotę grałem maleńki „dżob”, który przypomniał mi dawne, słusznie
minione lata.

Dwie były przyczyny tego nostalgicznego nastroju:

Pierwsza, ponieważ było to zastępstwo – czyli dość dawno nie wykonywana
przeze mnie forma „akcji”.

Druga przyczyna to skład ekipy; klawiszowiec i basista.

Klawiszowiec to znakomity akordeonista Robert Wróblewski – znany z TV jako
akompaniator popularnych składów kabaretowych, a grający także „smooth
classical” z kilkoma rewelacyjnymi muzykami w składzie klarnet, akordeon,
gitara klasyczna, „dżezik” na fortepianie i „klawiszach” oraz kształcący
kolejne pokolenia akordeonistów jako nauczyciel.

Basista to Wasz „tubas”.

Wspomnienia pobudził nie tylko zestaw instrumentalny, ale też
okoliczności.

„Dżob” zaczął się od telefonu:

-Słuchaj Mirek, jest granko a wypadł nam basista z przyczyn obiektywnych. Nie
zagrałbyś? Fajny nieduży składzik, smooth jazz, ekskluzywna rezydencja w
górach, dwie godziny standardzików, parę złotych do wzięcia plus
kolacyjka(silny argument – jak dla mnie!)… Wpadnij na próbę to
przegramy coś, bo może będzie też wokalistka!

Telefon był od kumpla z filharmonii, grającego także w dixielandzie, dętej
i kameralnym brassbandzie na puzonie. Dobry kolega, świetny muzyk, kompletnie
niezorganizowany człowiek – co zaraz się okazało.

Przyjeżdżam wieczorkiem do Filharmonii, po chwili zjawia się klawiszowiec i
czekamy na resztę. Po kwadransie dzwonię do puzonisty i słyszę:

– No co? A kogo wam jeszcze brakuje? We dwóch nie zagracie? Róbcie próbę i
heja… (?!) Tylko mnie nie zawiedźcie, bo umowa spisana a jak dobrze
wypadniecie może być z tego sporo grań dla nas(sic!) w pensjonatach i
hotelach tej sieci (!!!?).

Tak nas zaskoczył, że udaliśmy się na salę prób, przelecieliśmy ze
trzydzieści standardów w godzinkę, umówiliśmy się na sobotę i
pożegnaliśmy nieco spłoszeni rozwojem wypadków. Od razu przypomniały mi
się dziesiątki „dżobów” wykonywanych w podobnych okolicznościach w latach
70-tych i 80-tych!

W sobotę wdrapaliśmy się autkiem Roberta na samą górę Przesieki (ok. 800m
n.p.m.).

Okazało się, że gramy „do kotleta” na sympatycznej, zamkniętej imprezce dla
niedużego grona gości przepięknie położonego pensjonatu IDYLLA. Z tarasu
bajkowy widok na Karkonosze i Rudawy Janowickie, goście kochają łagodny
„dżezik”, nam się świetnie gra, chociaż pierwszy raz robimy to razem,
gospodyni przemiła i z sympatycznym „odjazdem” w stronę holistycznego
zjednoczenia duchowego i mistycznych tajemnic Wszechświata.

Poczułem się jak na „dżobach” często granych w latach 70-tych w różnych
lokalikach i klubach, z podobnym repertuarem i dla podobnego „targetu”. Mało
się nie popłakałem ze wzruszenia…

Kurna, może umrę grając „Night and Day” i „This Masquerade…” w jakimś
sympatycznym lokalu dla miłośników „smooth jazzu”? Ech, pomarzyć…!

Do następnego razu, neskim!