tubas – chwila prawdy…

Właśnie wróciłem z próby „dechovki” przy Filharmonii.

Ze względu na planowany przez tę szacowną instytucję „poranek muzyczny” dla
dzieci, kapelmistrz zadysponował sekcję big-bandową. Zestaw: perkusja +
gitara basowa. I tu nastąpiła chwila prawdy dla Waszego „tubasa”.

Od połowy listopada była to druga próba orkiestry,a w repertuarze
big-bandowym pierwsza.

Z „kropek” na basiórce ostatnio grałem a vista w sekcji swingowej w 2009
roku, jak wykonywaliśmy aranżowane kawałki z repertuaru Diany Krall.

Większość repertuaru dzisiejszej próby to utwory do tej pory grane przeze
mnie na tubie, co dodatkowo „miesza” w głowie przy nieco trudniejszych
partiach.

Przyznam się bez bicia – trochę oszukiwałem…!

Wolę a vista grać na basiórce rzeczy całkiem nowe, bo nie mam wtedy
nawyków z tuby.

Wyjaśniam „nie dęciakom” problem: grając wcześniej jakąś partię na
tubie, a później to samo na basiórce – nuty stają się dla mnie zbiorem
nazwanych dźwięków, a nie melodią. Wygląda to trochę tak jakbym
transponował linię basu z innej tonacji… (oko widzi nutę Es, ręka
odszukuje i gra dźwięk Es, itd…)

Grając a vista nowy utwór od razu na basiórce, nie myślę o tym jak
nazywają się te dźwięki, tylko po prostu gram zapisaną melodię
(oko-ręka… bez myślenia nazwami dźwięków).

Żaden problem kiedy partia basu trzyma się tonacji i dodatkowych znaków
chromatycznych jest niewiele.

Schody zaczynają się jak całe frazy „wyskakują” z tonacji i przy każdej
nutce jest albo krzyżyk, albo kasownik, albo bemol, a sama tonacja też ma
kilka znaków… Tak właśnie jest w marszowym temacie z serialu „JAG”,
dodatkowo jeszcze linia basu składa się tam głównie z synkop.

Oszukiwałem…, ale mało kto się zorientował.

: )

Żeby mnie dobić, do jednego z utworków dostałem linię basu napisaną w
kluczu wiolinowym i do tego na jakiś instrument transponujący. Na moje
pytanie jaka ma być „brzmiąca” tonacja dostałem odpowiedź, że B-dur
podczas kiedy po chwili okazało się, że w rzeczywistości była to tonacja
Es-dur, a tylko intro było na akordzie B7.

No, taki cyrkowiec od podwójnej transpozycji „na żywo” to ja nie jestem, co
się zaraz zresztą wydało! : )

Na ucho grać nie mogłem, bo choć utwór popularny, to aranżacja trochę
rozbudowana.

I tak zwykła próba orkiestry wykazała jak na dłoni, że na nic
„wypierdzielanie” i ładowanie „z kciuka” w aranżacjach orkiestrowych, gdzie
przede wszystkim trzeba zagrać swoje…!

Czas wyciągnąć „kwity” z nutami różnistych partii instrumentalnych
„tuzów” basowych i kontrabasowych, zapuścić metronom i przywrócić
prawidłowe odruchy, żeby przy następnym graniu a vista z „kwitów” nie
skompromitować się fatalnie…

Wasz – zmobilizowany do pracy, „tubas”!

PS. Przy okazji informuję, że jest w orkiestrze symfonicznej taki instrument,
na który partie zapisywane są chyba w każdym istniejącym kluczu. To
fagot!

Instrument o olbrzymiej rozpiętości skali – od mruczącego i warkoczącego
dołu, do śpiewnej wiolonczelowo-skrzypcowej góry. Aby nie dopisywać wielu
dodatkowych linii poniżej i powyżej pięciolinii, zmienia się klucz przed
konkretną frazą i nutka, która jeszcze przed chwilą była dźwiękiem c1
nagle staję się o dwie oktawy niższym D. Fagociści to tacy nutowi
cyrkowcy.

To o tym instrumencie jest anegdota jak to dyrygent przerywa próbę i
mówi:

– Pan na fagocie, co Pan ma tam w nutach za dźwięk na dole?

– „C”, Panie Dyrektorze!

– Niech Pan zagra.

Rozlega się dźwięk nieco podobny do parskania konia na pastwisku…

– A teraz niech Pan zagra „H”!

Słychać podobne parskanie…

– Dobra, niech Pan gra wszystko jedno co – tylko ciszej…!