tubas – bluesowy…

Przed chwilą natrafiłem na wpis „Muzza” z odnośnikami do bluesowych coverów
Jego grupy OSŁY.

Pięknie grają, świetne brzmienie i klimat. Wokalista śpiewa tak jak lubię,
tzn. tak, że wierzę w to, co śpiewa…

Dawno tego nie grałem – bardzo dawno…

Jak do tego mogło dojść!!!?

Ostatnio bluesa grałem publicznie 38 lat temu, na studniówce mojej
późniejszej najlepszej z żon, w przypadkowym składzie, zmontowanym na
prośbę studniówkowiczów, w celu zagrania czegoś innego niż grał zespół
wynajętych „dansingowców”.

>>EDIT: Kurna, ale barokowe zdanko. Moja polonistka kazałaby mi za karę
dokonać jego szczegółowego rozbioru : ) <<

Na perkusji niejaki Czarek Bestydziński – znaliśmy się tylko przelotnie.
Słyszałem go wcześniej jak bezskutecznie chciał na próbie nauczyć swój
zespół grać „Spinning Wheel”.

Na gitarze – Jurek (albo Benek – nie jestem pewien) „Rudy” Wojciechowski –
posiadacz mnóstwa płyt bluesowych (lata 70-te, głęboka komuna i zero
zachodnich płyt w sklepach). Płyty kupował w Warszawie jego ojciec,
miłośnik bluesa i „prywaciarz”, czyli osobnik podejrzany… „Rudy” siedział
w domu i „dłubał” te bluesy na gitarze.

Na basie ja, czyli półklezmer i początkujący jazzman.

Nigdy przedtem ze sobą nie graliśmy, chociaż wcześniej poznaliśmy się
przy różnych okazjach,ale za to wszyscy słuchaliśmy „Blood, Sweat & Tears”,
„Ten Years After”, „The Band” i czarnych bluesmanów…

Co mogliśmy zagrać bez próby? Tylko jedno – bluesa!

Czarek wystukał na stole ósmawkowy, mocno synkopowany rytm, „Rudy” podał
tonację (jak dziś pamiętam: E-dur). Weszliśmy na estradkę i zagraliśmy…
Szaleństwo trwało z 15 minut, bo po chwili dołączył saksofonista od
„klezmerów”!

Kurna, takich dwóch, jak nas trzech, to nie było ani jednego… Grało nam
się znakomicie, a nasze dziewczyny i reszta gości entuzjastycznie reagowali
na kazdą solówkę.

Po kilku miesiącach Czarek i „Rudy” rozjechali się w różne strony Polski i
nigdy więcej o nich nie słyszałem…

Później bluesa grałem już tylko w jego jazzowych odmianach typu „Billie’s
Bounce”, ale to zupełnie inna bajka…

PS. Muszę namówić na bluesowe granie kolegę Zdzicha, sławetnego „Pepsi” z
moich wcześniejszych wpisów! Niełatwo będzie tylko znaleźć jakiegoś nie
całkiem zramolałego perkusistę, z sentymentem do bluesa… Trzeba to
przemyśleć, niech no sięgnę po wiśnióweczkę… Albo lepiej po piwo –
bardziej pasuje do bluesa…