Narzekania ciąg dalszy nastąpił

Witam ponownie 😉

Zapowiedziałem, że dokończę móją wczorajszą myśl więc piszę. Na
początku chcę podziękowac za wasze słowa pod poprzednim wpisem, myślę że
na pewno chętniej zabiorę się teraz do pracy nad moimi umiejętnościami (i
umiejętnościami innych ;>)

Otóż w środowisko, które opisałem poprzednio trafiłem się ja.
Naczytałem się basoofki, opowieści użytkowników – (głównie Tubasa, dla
którego w tym miejscu wielkie DZIĘKUJĘ) poznałem „prawdziwą” muzykę,
nasłuchałem się jazzu, funku, bluesa, stonera i całej reszty. Moje
przejście od symfonicznego power metalu też nadaje się na osobny wpis ale o
tym kiedy indziej 🙂 Obecnie scena kulturowa zajęta jest przez ska/reggae i
rocka. To tyle słowem wstępu.

Pewnego pięknego zimowego dnia postanowiłem wyskoczyc wśród znajomych z
zawołaniem – pograjmy jazz! A przynajmniej to co nam z tego jazzu wyjdzie, bo
z naszymi umiejętnościami możemy najwyżej pokaleczyc, a takie coś
okołojazzowego może być nawet ciekawe. Pouczyc się w końcu zawsze można.
Nikt w Grodzisku się za to nigdy nie zabierał więc się publiki nie mamy co
spodziewac szczególnie wśród młodzieży. Znajomi słuchają nawet w miarę
muzyki to do nich odezwę się na początku.

Uderzam do koleżanki wokalistki – śpiewa klasycznie a przynajmniej próbuje z
powodu braku nauczyciela co jej mimo wszystko całkiem całkiem wychodzi.
Pierwsza reakcja: „Znowu wyjdzie jak z innymi zespołami, będziemy grali
jakieś nawalanie oparte o jedną osobę, której się za bardzo nudzi i chce
sobie pograc przed ludźmi, bo myśli że wtedy będzie fajna.” Ale jakoś
przetłumaczyłem, że bierzemy się za okołojazz, nic pod publikę,
prawdopodobnie pograc na próbach parę standardów i tyle. Ponadto nie
słyszałem nigdy takiej muzyki z wokalem klasycznym czyli coś
poeksperymentowac. No dobra poszło, to teraz komplet do sekcji. Z bębniarzem
grywałem już sporo i regularnie (podobnie zresztą jak z wokalistką). Cóż,
nigdy nie swingował ani nic takiego nie grał ale przekonałem go, że też
można coś pokombinowac, zobaczyc jak wyjdzie no to dobra może być. Pojawia
się pytanie: co dalej?

Jest sekcja, jest wokal. Coś melodycznego by się przydało. W sumie to
cokolwiek, to pierwszy taki skład eksperymentalny to nie ma co wybrzydzac. Ale
w tym miejscu do akcji wkracza Grodziska Orkiestra Dęta do spółki ze
wszelkimi nauczycielami i szkołami muzycznymi. Młodzież po nich jest w
stanie niezdatnym do użytku okołomuzycznego przy próbach wymagających owego
muzycznego myślenia. Kropek im rozpisywał nie będę, za gitarzystami
rozglądac się nie będę aczkolwiek efekt byłby podobny. Niezupełnie
wyobrażam sobie klawiszowca nieumiejącego improwizowac w C-durze ale shit
happens, że się tak wyrażę. Smyczków nie ma żadnych i się nawet nie mam
co rozglądac. A zatem muzyków mam pełno, od wyboru do koloru tylko znaleźc
wśród nich takiego, dla którego polecenie graj w C-dur znaczy więcej niż
„to bez tego krzyżyka ale co z nutami?” byłoby dośc trudne.

Na tym skończył się mój zapał. Można powiedziec, że szkoły w
połączeniu z powerchordami „punkowców” zabiły wszelaki ślad po
inteligencji muzycznej wśród młodych ludzi. A ja znów zostałem na lodzie,
grając sobie w kościele i mając do wyboru grac tak (mój pierwszy i jedyny
jak do tej pory i na najbliższy czas koncert z zespołem innym niż kościelny
– wolałem więcej nie ryzykowac), wchodzicie na własną
odpowiedzialnośc:

https://www.youtube.com/watch?v=ce6KVc3NWkY

Albo nie grac wcale. Trzymam się tej drugiej opcji, jednak szykuje się coś w
miarę sensownego to może się zawezmę i pogram. Pomarudziłem i mi co nieco
ulżyło, podsumowując – irytuje mnie poziom dzisiejszych muzyków i ich
pojęcie o tym co robią, bo może i nuty nie każdy musi znac, ale grac po to
żeby grac co nieco mija się z celem. Mógłbym w tym miejscu dac wykład o
tym, że muzyka powinna coś sobą przekazywac ale to chyba wszyscy już tym
bardziej wiedzą. A ja otoczony muzykami czuję się absolutnie samotny przy
próbach grania czegoś ambitniejszego niż wymieniony przed chwilą Save Your
Heaven.

Chyba napisałem za dużo jak na jeden wpis i nie jestem pewien czy tego w
ogóle da się czytac ale może chociaż ktoś zrozumie a to i tak będzie
spory sukces. Jeśli uda mi się zorganizowac jakiś konkretny swingujący
skład pewnie o tym poinformuję, a póki co skupię się może na rozwijaniu
umiejętności, słuchaniu, a zespół zostaje tylko uwielbieniowy i
przykościelny, bo tam znajduję sporo sensu swojej gry 🙂

PS. Cały wpis pisany jest w moim własnym prywatnym odczuciu oraz Moim
Skromnym Zdaniem.

Tagi

# frustracja # improwizacja # jazz # lokalni muzycy # muzyka # poziom muzyczny # samotność # sceny muzyczne # wyzwanie # zespoły

PSIexample

Artykuły: 15

10 komentarzy

Bjarni

18 stycznia 2011 / 23:34

Dobrze, że nie masz zamiaru grać z tym zespołem. Ten wokalista mnie
przeraża 😀
witt

19 stycznia 2011 / 00:34

znaleźć kilka osób o wspólnej wizji i zapale to trudne zadanie, każdy się
z nim spotyka, no chyba, że rodzi się wootenem, millerem czy avishai kohenem,
a i tak musi sobie dobrać odpowiedni skład

ja obecnie gram z pałkerem, który od powiedzmy roku gra na podwójnej stopie,
ale ma zapał chłopak i widać, że się rozwija, gitarzysta siedzi w anglii,
był ostatnio dwa tygodnie to się nagraliśmy, ale tak to ćwiczymy we 2, no i
bardzo dobrze bo samo granie w domu to zupełnie co innego niż próba, w domu
idzie łatwo a później na próbie się kaszani, ważna jest gra w zespole
.Piotrek

19 stycznia 2011 / 00:36

@Bjarni: Dobrze, że nie masz zamiaru grać z tym zespołem. Ten wokalista mnie przeraża 😀

Za taki sztuczny akcent powinni wieszać 😀

Ty masz problem ze znalezieniem perkusisty do mało popularnej muzyki, ja mam
problem ze znalezieniem jakiejś małpy do grania szantów =x
Muzz

19 stycznia 2011 / 01:15

Ło jaki bend… Proponuję urządzać lokalne konkursy z cyklu „Jaka to
tonacja” ale koniecznie z tym wokalistą.

Nie martw się, nawet się nie zorientujesz jak granie samo przyjdzie, tylko
ćwicz i się nie frustruj
Dante Morius

19 stycznia 2011 / 01:37

Dzisiaj na próbie do jednej z kapel(powiedzmy rock-metal) przyszedł kandydat
na wokal. Na oko 15 lat, włosy za ramiona trampki, chociaż zimno jak diabli i
z dziewuchą. Pojęczał dwa kawałki i zapytał czy znamy coś Alice In
Chains.

Ogólnie poza opiniią reszty kapeli – wspomniały mi się czasy początków
grania. Byle jak, z byle kim byle się grało. To ma swój urok póki jest
dość kolegów na publice i wiary we własne siły (których zasadniczo nie
ma0.

Z tego się wyrasta i nagle kończy się gromada muzyków którą się znało i
z którą się grało/piło/zakładało 10 kapel.

Mnie z tej kropki wyciągnął Kraków – poszperałem, popisałem, dorwałem
już trzecią (tutaj) kapelę i mimo, że (przynajmniej w jednej kapeli) jestem
praktycznie najsłabszym ogniwem, to bez wątpienia czuję różnicę
podejścia i poziomu.

Twoim problemem jest, że za szybko dorosłeś muzycznie 😀 Graj co lubisz,
ludzie z czasem się znajdą, naprawdę.

I pamiętaj – często (jeśli nie zawsze) jest jakiś inny underground –
myślisz, że znasz wszystkich muzyków z okolicy a gdzieś bokiem mija Cię
cały świat innego grania, z ludźmi, którzy może myślą jak Ty. Szukaj,
rozmawiaj 😉
PSIexample

19 stycznia 2011 / 02:01

Dobra, nie czepiajcie się wokalisty bo to w sumie nie jego wina. Slawetny
gitarzysta, o ktorym już parę razy wspominalem wpadl na to żeby grac koncert,
kiedy sklad był jeszcze bez wokalu mowiac, ze spokojnie coś się najwyzej
znajdzie. i znalazl chlopaka, , który umial we wlasnej opinii gitarzysty spiewac.
Ponadto sportowiec i pierwsza probe z zespolem miał na 3 dni przed koncertem, a
tekstow uczyl się w ciagu tygodnia. potem już zrezygnowal z powodu braku czasu,
no i to chyba dla muzyki dobrze bynajmniej ostro potem gitarzyscie z bebniarzem
wypominalismy ze szukamy WOKALISTY czyli kogos obytego z mikrofonem a nie kogos
kto umie sobie mruczec w pokoju ulubione kawalki. Potem wyszlo jak wyszlo
jednak prawdopodobnie mamy teraz nowy wokal wiec bedziemy probowac coś nowego w
jeszczelzejszych klimatach poprockowych co mi się srednio podoba ale gra się co
jest do grania.

EDIT: Ujme to inaczej, szanowny kolega gitarzysta zrobil z nim kilka prób, na
tydzien przed koncertem wreczyl teksty a nas zapewnil ze znalazl swietnego
wokaliste. Jak przyprowadzil go na 3 dni przed koncertem i 2 próby to było za
pozno żeby cokolwiek zmieniac.
tubas

19 stycznia 2011 / 13:57

@Dante Morius: […]myślisz, że znasz wszystkich muzyków z okolicy a gdzieś bokiem mija Cię cały świat innego grania, z ludźmi, którzy może myślą jak Ty. Szukaj, rozmawiaj 😉

@Muzz: […]Nie martw się, nawet się nie zorientujesz jak granie samo przyjdzie, tylko ćwicz i się nie frustruj

Do powyższego mogę dodać tylko, że po 40 latach grania miewam podobne
problemy ze zorganizowaniem składu, co nawet w ostatnim blogowym wpisie można
zauważyć…

Pozdrawiam i trzymam za Ciebie kciuki!

; )
zakwas

19 stycznia 2011 / 17:30

Co do linka z tematu – ostatnio miałem „przyjemność” nagłośnić:

https://www.youtube.com/watch?v=1uGUrlvtV0s

Nie powiem – ubawiłem się setnie na ich koncercie! 😀

P.S.: Próby synchronizacji świateł z rytmem okazały się bezsensowną
pracą. 😉
PSIexample

19 stycznia 2011 / 17:30

To co mowicie to tez racja, jednak w moim owijaniu glowny powod narzekania
trochę zaniknal. Prawda jest taka ze bez problemu dotarlbym do 5 saksofonistow,
paru trebaczy, flecistow, klarnecistow itd. Podobna sytuacja jest z klawiszami.
znaleźć to nie problem, a z gitara kontakt miala co 2 osoba. Wiekszosc z nich
chodzila do Szkol Muzycznych Wszelakich i grala. Byla przygotowywana do
wystepow, Zeby wyjsc na scene i zagrac melodie z paroma rownie mlodymi osobami
pod szyldem danej Szkoly. Opiekun zbieral gratulacje, dzieci zagraly
„wspaniale” dla wlasnych rodzicow, po czym wracaly do uczenia się jak czarne
kropki przelozyc na klawisze lub otwory. Gitarzysci to tez uczniowie innych
gitarzystow, którzy pokazali im 3 chwyty i na tym konczyla się nauka. Byl z
nimi tez taki problem ze owe Szkoly Muzyczne nawet nie uznawaly za potrzebne
uczyc ich nut wiec ostatnio kolezance gitarzystce po 3 latach pewnej Szkoly
Muzycznej rozpisywalem w tabulaturze „Cicha Noc”. I to właśnie tego chce
uniknac zakladajac zespół z muzyka ambitniejsza – rozpisywania standardow
jazzowych na tabulatury, bo podejrzewam, ze inaczej nie ruszylibysmy z miejsca.
tubas

19 stycznia 2011 / 20:51

„PSIexample” opisuje absolwentów tzw. „szkół muzycznych” tworzonych pod
auspicjami producentów „kibordów”, gdzie naucza się jak odtwarzać pliki
midi na ich produktach. Przy okazji naiwni amatorzy gitary uczeni są kilku
kolęd z tabulatur i trzech akordów do jakiejś łatwej piosenki, żeby mógł
powstać „zespół” i dać „koncert” dla zachwyconych rodziców płacących za
ten szwindel, oraz oczywiście kupujących dla małego artysty „kiborda” z
oferty patrona „szkoły”…

Sytuację z dęciakami znam z autopsji:

W prawdziwej szkole muzycznej nauczają techniki gry, teorii, kształcą
słuch, ale nie da się nauczyć nikogo miłości do muzyki, jeżeli nie drgnie
w nim czuła struna… Do tego potrzebny jest przyjazny nauczyciel, sam
kochający muzykę oraz rozumiejący dzieci i młodzież.

Druga opcja to uczeń dotknięty „palcem Bożym”, który uczy się, bo wie
czego chce i takiemu nawet system nauczania nie przeszkodzi…

W szkole i w orkiestrze miałem okazję widzieć więcej grających z przymusu,
dla szpanu, dla rodziców, bo tak wypada, czy z wyrachowania niż dla
przyjemności muzykowania.

Więcej talentów muzycznych jest na byle jakim amatorskim przeglądzie
zespołów rockowych, niż w przeciętnej państwowej szkole muzycznej. O
słuchających i próbujących grać coś bardziej skomplikowanego nie
wspomnę, ponieważ ich motywacja do nauki jest tak silna, że przeciętnego
szkolnego nauczyciela muzyki wprawiłaby w szok i osłupienie!

Znam magistrów sztuki nauczających gry, którzy sami nie potrafią bez nut
zagrać niczego, czego nie nauczą się wcześniej na pamięć. Byli tacy 45
lat temu i są tacy nadal!

„PSIexamle” pisze:

„Prawda jest taka ze bez problemu dotarłbym do 5 saksofonistów, paru
trębaczy, flecistów, klarnecistów itd. Podobna sytuacja jest z klawiszami.
Znaleźć to nie problem[…]”

Rzeczywiście, ale oni grają bo albo musieli, albo dlatego, że np. fajnie
jest jeździć z orkiestrą dętą i „być artystą” w miejscowości, gdzie nic
poza tym się nie dzieje. Nie są muzykami, nawet w sensie „rzemieślniczym”.
Jako murarze stawialiby krzywe ściany, a jako kucharze wylecieliby z pracy po
jednym dniu. I piszę tu nie o absolwentach „Szkoły Muzycznej Yama..” a
dyplomantach Państwowych Szkół Muzycznych.

Tu kłania się idea weryfikacji, bez której w Londynie nie pograsz nawet w
metrze… Nie chcę wracać do tego tematu, ale to był sprawdzian
rzeczywistych umiejętności zawodowych. Prawdziwy talent i tak się przebił,
nawet nie znając nut!

Zresztą umówmy się – co za problem dla prawdziwego talentu nauczyć się
czytać nuty?! To nie może przecież być nic trudnego, jeżeli z nut grają
ludzie wspomniani przez „PSIexample” – nieprawdaż?!

Zresztą Sabała nigdy nie nauczył się pisać i czytać, a o jego bajkach
uczą w szkole, na lekcjach polskiego…

Kończę, bo znów na cudzym blogu się rozpisałem…!

Możliwość komentowania została wyłączona.

PSIexample

10 komentarzy

Inni czytali również