Jakże zawiły proces tworzenia w zespole. PS. Emo wyznania.

57 komentarzy

1. U mnie to wygląda tak, że kumpel gitarzysta (w miarę wykształcony
   muzycznie) wymyśla kawałki, zapisuje w GP i pokazuje mi, jak pasi to gramy
   (zazwyczaj). Jeśli ja coś wymyślę to zapisuje mu, i on robi z tego coś co
   ma ręce i nogi. Na próbie jak coś komuś nie pasi to się mówi i myślimy
   jak to zmienić. Nie ma czegoś takiego jak lider, gramy bo lubimy i tyle m/.
   Podejrzewam, że do czasu.

   BTW. P. ich, miej ich w d*pie, po co się przejmujesz, a liderowi przypominaj,
   że ma rację bo w końcu jest liderem i to jego działka, żeby miał rację
   gdy inni się mylą.

2. Stary widze ze masz tak jak ja miałem. Perkmen leje na wszystko, a zespół
   pod dyktaturą „lidera”. Kiedyś zrobili próbe beze mnie – orzekli, że
   basista nie potrzebny (powiedzialem „ok! wyskoczcie jeszcze raz z takim czymś
   to narazie” – a połowa sprzętu moja 😉 ) Ale wkoncu nie wytrzymalem i
   odszedlem od nich. Co się okazało? ze rozpadli się po 2 tygodniach bo.. nie
   mogli znalesc basisty

   moja rada – kopnij porządnie w dupe lidera. Obrazi się? To co! Pamiętaj że
   gitarzystów jest jak psów! Przecież nie musicie z nim grać nie? 😉

   a muzykę macie ok

   „Bas nie ma grać, bas ma… no właśnie”

3. Odnoszę wrażenie, że pracujesz z idiotami.

   Opisywanie procesu powstawania numerów to IMO bezsens.

   Każdy band inaczej pracuje i wzorce jednego nie będą działały w
   drugim.

4. u mnie tworzenie wlasnych utworów wygladalo na zasadzie jam session.. pałker
   wymyslał bicie.. ja dogrywalem bas a potem gitary się dogrywaly.. po jamowaniu
   zapisywalismy fajniejsze momenty i na nastepnej probie skladalismy w kupe te
   notatki…

5. Cóż, pozostaje współczuć. Ja do niedawna grałem w kapeli tylko dla
   muzyki. I doszło do takiej sytuacji, że nawet nie przeszkadzało mi to, iż
   samo granie nie daje mi radości, bo zapomniałem jak to jest. Ale potem
   totalnym przypadkiem zgadałem się z ludźmi w sprawie zagrania sobie ot tak
   jednego koncertu. I mimo iż muzycznie wolałem dawną kapelę, tu z grania
   miałem gigantyczną radochę. No i tak jakoś wyszło, że po ok. miesiącu
   grania w obu kapelach, stwierdziłem że granie w dotychczasowej nie ma sensu.
   W sumie to offtop, no ale jak już się żalimy 😛 …

6. Stary. Nawet nie wiesz jak Cię rozumiem. Miałem mnustwo identycznych
   praktycznie sytuacji 🙁 W dodatku wszystko to odbierasz identycznie jak ja to
   dobierałem…

   Też się zawsze za bardzo angażujuę, mimo że nie zawsze mam głowę pełną
   pomysłów. W jednym z moich zespołów proces tworzenia kwałków wyglądał
   tak:

   Perkusista przynosi kawałek, podchodzi do każdego i każdego uczy pierwszego
   motywu, jak każdy załapie (około 5 minut ) to gramy pierwszy motyw kilka
   razy. Później drugi temat, trzeci, czwarty i tak kolejno. Później gramy
   kilka razy cały kawałek i mamy już gotowy utwór. W tym zespole perkusista
   był liderem i jak już coś przyniusł na próbę i to nam pokazał to nikt
   nie mógł złego słowa powiedzieć – ba – wszystkim opadały kopary i wszyscy
   z zadowoleniem grali to co perkusista nam pokazał. Aranż był od razu świetny
   za każdym razem, jeśli były zmiany jakieś później to były to tylko
   kosmetyczne poprawki. Z jednej strony miało to wady, bo nikt w zespole nie
   robił zbyt wiele oprócz perkusisty, ale z drugiej strony te kawałki były
   tak świetne, tak dopracowane, tak nam się podobały, że nie było trza nic
   dodawać od siebie. Oczywiście wszscy byli bardzo dobrymi instrumentalistami
   (nie wiem jak ja, ale reszta bandu to prawie wirtuozi) i grali ten materiał
   po prostu perfekcyjnie. Tak to wyglądało w jednym bandzie. W drugim zespole
   było w sumie podobnie, ale o wiele luźniej – jedna osoba przynosiła zarys
   kawałka i riffy, później to graliśmy, ale każdy miał wolną rękę co ma
   pod to grać i później ewentualnie każdy mówił co jest spoko, a co należy
   zmienić, co dodać co nie pasuje – dogadywaliśmy się praktycznie w 99%
   świetnie i zawsze wychodziło to na dobre dla nazej muzyki 🙂

   W trzecim zespole kawałki powstawały na drodze improwizacji, a niektóre
   motywy przynosiliśmy gotowe. I tak się jakoś kręciło do przodu zawsze
   🙂

   pozdrawiam.

7. U mnie jest na luzie, nieoficjalnym liderem jestem ja, część utworów
   napisałem w domu w GP, przy tworzeniu reszty brałem udział na próbie. Ale
   wszyscy tworzą swobodnie, nie ograniczam nikogo. Tyle, że cały zespół ma
   wszystko w d*pie, zawsze też ja byłem osobą najbardziej zaangażowaną w
   zespole, ja muszę o wszystkim zawsze pamiętać, ja kontroluje powstawanie
   nowych utworów, organizuje koncerty, próby, niby tylko basista a jednak lider
   i menadżer w jednym

   a jest tak dlatego bo reszta zespołu jest wygodna i czeka na gotowe.

8. miałem bardzo podobnie w swojej kapeli… gitarzysta 6 razy mówił ze
   odchodzi bo nie pasowały mu np koncerty w jakimś klubie, albo jak chciał
   żeby stały 2 perki na garażu – mimo ze nie było tyle miejsca – a reszta
   ludzi grających w tym garażu nie chciała 2 rozłożonych perkusji. w sumie
   to w ch… było tego typu akcji, ale nie będę tego pisał bo zajęłoby tyle
   samo miejsca co tobie 😛 ale koniec historii jest taki, że odszedłem z kapeli,
   bo za bardzo się w niej męczyłem przy tych idiotach…

9. @McGregor: Odnoszę wrażenie, że pracujesz z idiotami.
   Opisywanie procesu powstawania numerów to IMO bezsens.
   Każdy band inaczej pracuje i wzorce jednego nie będą działały w drugim.

   + tysiunc. Przynajmniej masz możliwość zagrania swojej partii, ja gram same
   covery 😛

   „Racja jest jak d*pa, każdy ma własną.”

10. Zmień zespół, po co masz się męczyć.

    A u mnie w zespole to różnie bywa – ktoś (któryś z gitarzystów albo ja)
    przyniesie motyw, który w razie czego może być rozbudowany, jeśli podpasuje
    reszcie. Każdy tworzy swoją partię, otwierając się również na drobne
    sugestie ze strony kolegów. Na koniec tekst piszę albo ja albo wokalista.

    To całkiem zdrowe i najlepsze podejście. Kiedyś w innym zespole miałem
    spółkę z gitarulem – on pisał całą muzykę, od sekcji po gitary i
    klawisze, ja teksty, reszta się uczyła nagrań z Guitar Pro. Ale nie tędy
    była droga tak na dłuższą metę.

11. ja miałem takie pomieszanie z poplątaniem wszystkich tych rzeczy co tu
    zostały napisane…

    w pierwszej swojej poważnej kapeli graliśmy głównie covery – ale
    gitarzysta/wokalista przykładał ogromną wagę do szczegółów. Ponadto
    potrafiliśmy milion razy grać „od drugiego refrenu do końca” żeby nam forma
    nie uleciała z głowy, co mnie początkowo bardzo irytowało… Wg mnie takie
    próby nastawione tylko i wyłącznie na zrobienie coverów jak trza to trochę
    nieporozumienie w przypadku zespołów nie na chałturę… Jakakolwiek radocha
    z grania albo nie występuje albo pojawia się pod sam koniec, kiedy w końcu
    ten fajny kawałek z milionem akcentów w różnych dziwnych miejscach zacznie
    brzmieć w naszym wykonaniu, a my wszyscy jesteśmy padnięci i nie chce nam
    się już grać (autentyczny przypadek z takiej próby). Ale teraz jak
    przyszło mi zagrać parę prób z ludźmi dla których zakończenie utworu nie
    istnieje, jestem mu jednak wdzięczny…:)

    Pierwszy kawałek tej kapeli napisał właśnie gitarzysta/wokalista, tylko
    poprosił mnie o poprawienie basu bo faktycznie nie był za ciekawy 😛
    oczywiście to się wszystko odbywało w guitar pro – poprawiłem bas i
    kawałek był gotowy trzeba było się go po prostu nauczyć indywidualnie.
    Drugi kawałek powstał jak piliśmy sobie piwo u wokalisty w domu, ja, on i
    drugi gitarzysta, perkusisty nie było akurat. Zapytałem go czy ma jeszcze
    jakieś riffy zapisane gdzieś, albo czy pamięta. Zagrał riff, ja dograłem
    bas, potem wymyśliłem jakiś bridge, on go trochę poprawił i tak to szło…
    Mieli też spory ubaw ze mnie jak próbowałem im pokazać co za dźwięk robi
    Hetfield w „I disappear” (chodzi o ten zgrzyt), bo stwierdziłem że to
    świetnie przypasuje do tego kawałka 😀 zakończenie dorobili beze mnie na
    próbie i powstał drugi świetny kawałek. I taki był dorobek tego zespołu
    zanim odszedłem – 2 swoje utwory i duużo coverów.

    Potem założyłem zespół bluesrockowy, w którym sam stworzyłem wszystkie
    kawałki, z tekstową pomocą perkusisty i muzyczną pomocą pianisty.
    Zapisałem je w guitar pro, powysyłałem do wszystkich jako mp3 i każdy miał
    je przygotować sam.

    Ani razu niestety nie doświadczyłem by utwór powstał w wyniku jammu na
    próbie, chociaż raz się na to zanosiło.

    Ale się rozpisałem 😛

    A co do tego czy to z sensem czy bezsensu – może ten temat komuś pomoże,
    może nie, ale fajnie się to czyta 🙂

12. To ja chyba jakimś wyjątkiem jestem :). W przeszłości bywało różnie z
    dogadywaniem się z ludźmi z kapeli, ale w obecnym bandzie wiem, że mam
    samych ludzi, którym bardzo zależy. Każdy z nas sporo poświęcił, bo tak z
    czasem się dzieje, że granie jest kosztem czegoś. Wiem co czujesz, bo sam
    przerabiałem to wiele razy. Zależy Ci i masz wrażenie, że tylko Tobie, a
    reszta gra o tak o dla zabicia czasu. Swego czasu miałem przez chwile w
    zespole gościa, który przychodził na próby tylko, jak mu się nudziło i
    nie miał co robić w domu. Zauważyłem zresztą, że tacy ludzie szybko
    porzucają granie. Z moich poprzednich zespołów, to może z 20 % ludzi dalej
    gra.

    Co do kawałków to sam proces tworzenia przebiega różnie. Ja najbardziej
    lubię posiedzieć w spokoju w domu i coś wymyślić niż jammować. Chociaż
    parę rzeczy zrodziło się właśnie z takiego luźnego grania na próbie, ale
    to raczej rzadkość u nas. Przynosiłem czasami większe zarysy kawałków,
    ale nie forsowałem tego i nie ustawiałem wszystkich po kątach. Jak się
    jakiś patent większości nie podoba, albo nawet jak jedna osoba mocno się
    uprze, to wymyślamy coś nowego.

    Moim zdaniem powinieneś drogi gurfie pogadać z chłopakami na temat tego
    lidera. Jak przyznają Ci rację w tym, co tutaj napisałeś, to ustawcie go do
    pionu. A jak chłopaki nie chcą się wychylać i im odpowiada to co jest, to
    zmieniaj skład. Znajomy miał taką samą sytuację. Odszedł, założył
    swój zespół i od razu wszystko szło ładnie. Powodzenia 🙂

13. Grałem do niedawna w zespole progresywnym, wszyscy członkowie zespołu
    (włącznie ze mną) to pasjonaci muzyki progresywnej. Gitarzysta solowy jest
    najlepszym gitarzystą z jakim grałem, a grałem z wieloma, na okolice to
    mogą mu wszyscy naskoczyć, przech…j z niego. Zrobiliśmy parę jego
    kompozycji, wszystkim się bardzo podobały, kilka kompozycji wyszło z
    improwizacji.

    Ale….

    Ostatnio przez jakieś dwa tygodnie nie mogłem być na próbie i chłopaki
    zrobili jakieś kawałki. Przyszedłem posłuchałem i rzekłem „panowie! to
    jest fałsz!”

    na co oni stwierdzili że to jest zajebiste, to jest progres, itp, itd.

    No to ok, ale delikatnie chciałem to przearanżować, chodziło mi dosłownie
    o kilka dźwięków. Powiedzieli nie na pierwszej i następnej próbie, to z
    bólem serca podziękowałem i zwinąłem sprzęt. Zaraz się do nich wybieram
    bo statyw i czapkę zostawiłem. 😀

    Gurf, na Twoim miejscu już dawno bym ich w dupe kopną! 🙂

14. A ja zawsze jestem otwarty na propozycje innych muzyków, co dwie głowy to nie
    jedna. Nie czaję się jednak jak trzeba wypowiedzieć własne zdanie, chociaż
    ja zazwyczaj jestem za upraszczaniem numerów, reszta kapeli za komplikowaniem
    ich 😉

    „Racja jest jak d*pa, każdy ma własną.”

15. Tak samo jak nie cierpię grania coverów, nie cierpię gdy ktoś mi dyktuję
    jak i co mam grać i nie uwzględnia mojego zdania. Niestety wiele jest takich
    osób, które zawsze wiedzą lepiej. Znajomość z takimi ludźmi zawsze
    kończyła się po 1szej próbie. Nie jestem muzykiem sesyjnym.

    Niezbyt lubię też, jak ludzie piją na próbie. Toleruję ale średnio, bo
    przecież przy piciu się traci na grze. Toż to próba, a nie wyjście do
    pubu. [to a propos serio podejścia]

16. A propos przepisu na numer to nie dosyć że nie ma takiego w ogóle, to
    często jest tak że zespół nie ma swojego stylu pracy. U mnie większość
    numerów wywodzi się z jam session, ale mamy też kawałki napisane od A do Z
    w domu przez jednego z nas (ja albo gitarzysta w zasadzie 😉 )

    Teksty do piosenek próbuje pisać każdy, a czasem wychodzą z improwizacji
    wokalisty podczas naszych jam session (!)

    Kiedyś na jednej niespełna czterogodzinnej próbie spłodziliśmy trzy numery
    w sumie, a jakiś czas później przez miesiąc nie wychodziło nic 🙁

    A tak w ogóle to szkoda, ze macie takie spięcia, bo przyjemna muzyka (tylko
    czemu nie po polsku?) Co prawda nie w moim guście, ale na pewno znalazłaby
    grono odbiorców.

17. Póki co jedyny mój problem z ludźmi w zespole to zarozumiały gitarzysta co
    to myśli, że pozjadał talenty wszystkich najlepszych gitarzystów i jak
    tylko mu się powie, że riff albo solo c*jowe to foch bo jak jego to musi
    być zajebiste.

    Ale z drugiej strony to jest stosunkowo mały problem bo w zespole oprócz mnie
    jest jeszcze 3 gości których znałem jeszcze dłuuugo przed graniem i są
    naprawdę dobrymi kumplami (no, może perkusistę trochę później poznałem),
    a w.w. gitarzysta jak już zrobi coś porządnego to jest to naprawdę
    dobre.

    No i jak ukręcę jakieś dobre brzmienie, albo wykminię dobrą partię to
    jest ah i oh. 😉

    Co do tworzenia kawałków – to wszystko zależy od sytuacji. Czasem bywa tak,
    że rozpieprza nas energia, mówimy „robimy coś nowego” i jam. Czasem
    gitarzysta przyniesie riff albo dwa i się dogrywamy, a czasem któryś z nas
    ma pomysł na calutki kawałek i robi go w GP.

    Wg. mnie tworzenie kawałków MUSI wychodzić naturalnie. 😉

18. Dzieki wam za taki odzew. Odpowiadam więc.

    Z perkusista mam kontakt średni.. Dobry do pogadania i ciągłego bluesowego
    jamu.. z ktorego nic nie wychodzi bo w sumie w blues się nie chcemy zapuszczac
    az tak. Koles nie lubi grac w probowni bo ta perka nie brzmi stary! w domu ma
    DW z usa i nie chce grac na poczciwym szpaderskim. Sprawa jego grania w domu
    tez jest rozna.. Rozumiem – ma sesję. Ale to czy ma sesje niczego nie
    zmienia.. Przychodzi potem na probe opowiada jaki to on nie jest zmeczony i jak
    go wszystko boli. Na przyklad – ja w tym tygodniu miałem 4 próby. Czwarta,
    ostatnia była z moim zespołem i to na niej miałem najwiecej energii i checi
    do grania.. Mimo, ze jadac na nią umierałem, to stałem pozniej w tym garazu
    w temp. 0 stopni w cienkiej koszuli (tak, tej komunistyczno-gejowej) i
    grałem.. Ulozylem nawet fajna linie basu.. Ale nie o mnie. Na tej probie po
    raz pierwszy zaczal grac jakiś klejacy się do reszty bit. Zgralismy się
    konkretnie.. i co powiedział to jest do d*py, ja muszę w domu to sobie ulozyc.
    I przyjdzie i zagra bit , który będzie monotonny jak w kawalku boys from the red
    city.. i takie same przejscia co 4 takty.

    Solowy: on się strasznie podporzadkowuje.. Cichy chlopak.. czasem mam wrazenie
    ze odczuwa jakiś respekt przed liderem.. Nic przy nim nie mowi.. Mota solowki w
    ciszy a potem prezentuje.. A jak już zaczynamy rozmawiac to wyrzuca z siebie
    słowa, ze to ciagle takie granie la la la la, nic nie jest zlozonego i
    skomplikowanego. Ok, lubi blues, no to niech dorzuca wstawki i solowki i się
    odzywa.. Ciezko z nim jest.. Ciezko go jakoś otworzyc..

    Co do szefa to ogolnie już nas to wkurza ze ciagle tylko on i on.. raz się
    zbuntowalismy to wyszedl z garazu i poszedl do domu.. I teraz znow.. Nie wiem.
    mam zamiar konkret z nimi pogadac.. Z nim w sumie najbardziej.. BO jak on się
    nie ogarnie i nie zrozumie, ze nie musimy scisle się w ramach gatunku trzymac
    to d*pa z tego będzie.. Zreszta.. Ostatni kawalek wyszedl zajebiscie, trochę
    wolniej niż reszta, kleiło się wszystko wg mnie, podejrzewam ze w sumie
    reszcie tez się podobalo. Ale niestety.

    Co do aranzu, mazdahu, to ja bym go w tych naszych numerach wzbogacił..
    dodanie jakichs bridgeow czy tzw middle eightów.. Zmiany, sama perka +bas +
    wokal (co dla wokalisty jest strasznym grzechem 😐 < w ogole wszelkie
    miejsca gdzie nie ma gitary rytmicznej to zlo na ziemi). Wszystko tu jest zbyt
    proste.. zwrotka+ref+zwrotka+ref+solo+ref+koniec. 😐

    Z drugiej strony to się burze.. a tak naprawdę to w czerwcu jade na studia do
    krakowa.. Bardzo chca zebym z nimi gral dalej na odleglosc i raz na 2tyg próba
    dwudniowa ale ja już mam dość.. grac z nimi będę bo to uwielbiam i tworzenie,
    chocby tylko linii basu daje mi radosc.. O graniu koncertow nie wspomne, bo to
    taki zastrzyk ze ło.

    Damn it. Nie potrafie się nie orać na ten temat.. Chcialbym im go pokazac,
    żeby się k. opamietali. Ale nie ma sensu.

    EDIT.

    Zapomniałem o tym tworzeniu.

    Nie chodzi mi o przepis na kawałki dokladnie, tylko chciałem się dowiedziec
    jak to u was jest.. 🙂 i glownie o faze szlifowania i robienia kawalkow
    chodzi.

    U nas jest tak, ze wokalista pisze tekst, i dźwięki i my przychodzimy i się
    dogrywamy.. Ja się staram coś w aranzu zmienic, dodac jakieś przejscie,
    zwolnienie, sama perke, sam bas, sam wokal.. perkusista narzeka ze to spowolni
    numer, solowy milczy, a rytmiczny (wokal) mowi, ze to nie pasuje i jest za
    ciezkie np. Albo szybkie albo coś innego wymysla.. Johnny colt, mój pomysl. I
    do tej pory to jedyna rzecz nie jego. Staram się naprawdę podejsc do chlopa,
    pogadac ale co to ma za sens jak on w domu usra sobie ze to nie pasuje i on
    zmieni?

19. Chłopie. Olej ich. Nic z tego nie będzie. Weź sobie ew. solowego do nowej
    kapeli, jeżeli uważasz że granie z nim ma sens. Z reszty nic nie będzie
    wnioskując z tego co piszesz.

20. też uważam że powinieneś ich olać…

    albo zdrowo kopnąć w d*pę lidera.

    my tworzymy utwory różnie – czasem coś się w domu wymyśli i podeśle tab
    do GP, który reszta przesłucha a na próbie dopracujemy i przerobimy
    niektóre partie, czasami poza próbami zmawiamy się na 2 elektryki i coś
    kombinujemy, czasami gramy na żywca na próbach…

    ogólnie zawsze jesteśmy otwarci na propozycje reszty, jak mówię że tu by
    mogło fajnie zabrzmieć krótkie solo na basie, albo jeden gitarul rzuci
    pomysł żeby zagrać daną partie inaczej to nikt nie oponuje, zagramy parę
    razy i wybierzemy co jest lepsze.

    a co do ojca… bez komentarza. ale też coś takiego raz mieliśmy 😀 krótka
    rozmowa i po sprawie. 🙂

21. Pierwsza zasada grania w kapeli jest taka, że panuje demokracja. Lider to
    będzie jak mi zapłaci, zebym zagrał tak jak on chce i jak jemu się podoba.
    Ale wtedy to jest praca, a nie kapela i trzeba przeboleć. Cóż…mogę tylko
    złożyć najszczersze kondolencje z racji grania z ludźmi, którzy podchodzą
    do granią jako „liderzy”…aż się zbulwersowałem, szkoda gadać

    http://www.myspace.com/glukozaband

22. Ja proponuję iść z resztą zespołu na chatę do tego gitarzysty i popytać
    resztę jego rodziny czy taki a taki kawałek pasuje,czy nie.Przecież to
    dyskryminacja aby tylko ojca słuchać.Myślę że matka,babka,ciotka i
    wujkowie tego kolesia też mieli by coś do powiedzenia i wy jako zespół
    powinniście ich wysłuchać i korzystać bezwarunkowo z ich rad.Może gość
    ma jeszcze pradziada,a pradziad nigdy się nie myli.Odszukajcie pradziada także
    bo to jedyna droga do sukcesu.

23. A u nas odeszliśmy od koncepcyjnego tworzenia kawałków i robimy to inaczej.
    Zazwyczaj wygląda to tak, że wokalista przychodzi z tekstem do zrobienia.

    Jak się podoba to przystępujemy do robienia muzyki. Na początek wybieram z
    gitarzystą tonację. Potem perkusja daje bit (podstawowy bit reggae z
    szesnateczkami). Następnie ja chytam jakiś groove, a gitarzysta dorabia do
    niego akordy dla wokalisty, sam wymyśla melodyjkę. I tak powstaje tzw. temat
    utworu. Potem w zależności od tego jak to wyszło urozmaicamy aranż aż do
    momentu gdy mówimy dość. Raz robienie kawałka zajmuje dwie godziny raz dwa
    tygodnie, ale mamy pewność że to co zrobiliśmy jest dobre i gotowe do
    pokazania światu.

    Inna sprawa gdy robimy nutę na riddimie. Wtedy wszyscy uczą się riddimu, a
    następnie jest to urozmaicane, ale tak żeby zachować jego pierwotny
    charakter.

    http://www.bismillah.pl –> Nowe Demo!!!!

24. Nie gniewaj się gurf, ale ci Twoi kolesie, to jakieś albańskie gwiazdy
    rocka.

    Chyba potrzeba Ci ludzi, którzy też będą się „orać”. Dobrze by było,
    żeby jeszcze muzycznie patrzyli mniej więcej w tym samym kierunku, co Ty.

25. Panowie, z kapelą jest jak z małżeństwem – po prostu trzeba się dobrać..
    😉

    W związku jesteś z jedną osobą a w kapeli jest kilka różnych osób i
    powinny one razem tworzyć jedną całość. Nie jest łatwo tak się dobrać
    od pierwszego razu. Historie wielu kapel, nawet tych topowych pokazują jak
    często zmieniały się u nich składy.. To normalna prawidłowość.

    Z indywidualistami/”liderami” ciężko się gra, bo oni są nastawieni na
    siebie a nie na zespół. Z doswiadczenia wiem, że w kapelach lepiej się
    sprawdzają ludzie którzy chcą wspólnie, ciężko pracować niż „gwiazdy”,
    nawet najlepiej przygotowane zawodowo.

    Oczywiście nie mówię tu o liderach z przymusu, kiedy to ktoś musi podjąć
    się takiej roli bo reszta jest bierna… To inna kwestia.

    Gurf – myślę że w twoim przypadku nie ma co się napinać, porównywać do
    innych, próbować coś na siłę zmieniać. Lepiej zacznij się rozglądać za
    innym składem. Głową muru nie przebijesz.. Szkoda twojego wysiłku, który w
    tym czasie mółbyś poświęcić na robienie czegoś fajnego.

26. Można się zdziwić, ale w większości zespołów z jakiejś tam tzw.
    „czołówki muzycznej” nie ma żadnej demokracji. Panuje terror jednostki,
    poczynając od Varius Manx na Pink Floyd kończąc.

    Tylko dzięki temu twórczość jest bardziej wyrazista.

    No chyba że spotkają się wielce wybitne jednostki, które się uzupełniają
    😛

    A w „zwykłych” przypadkach? Ja np. podejmuje po prostu pracę wyłącznie z
    ludźmi „pokornymi”.

    Ale nie pokornymi wobec życia czy różnych sytuacji, ale „pokornymi” wobec
    potęgi muzyki, jej stylu, gustu, wydźwięku, smaku, wyważenia. Tylko z
    takimi ludźmi da się pracować i budować, a nie niszczyć.

    Tylko tacy ludzie docenią wartość np. aranżu czy brzmienia bez patrzenia
    przez prymitywny, amatorski pryzmat własnego (najczęściej ilościowego)
    wkładu.

    Zawsze powtarzam, że można przez cały utwór milczeć, a na koniec zagrać
    kilka dźwięków wspaniale komponujących się z całością, i być
    szczęśliwy. To się nazywa „pokora” wobec muzyki.

27. Aarth – wiesz co? Jesteś moim idolem! Serio!

28. Podłączam się do tych którzy podobne cierpienia mieli w zespole. Sam jestem
    w*rwiony na swój zespół, a właściwie jego resztki. Też mi się zbiera na
    blogowanie. Chyba dobrym pomysłem byłoby, gdybyś porozmawiał z każdym
    członkiem na temat np lidera, a nuż się okaze że inni podzielają twoje
    zdanie. Trzym się ;]

29. dobra. mały updejt. 🙂

    z bendu nie odejdę, poniewaz:

    a. nie chce przez pół roku wypasc z rytmu jaki mam, czyli cwiczenie na
    próbe, układanie rzeczy i takie wiadome rzeczy.

    b. nie znajde bendu na pol roku, nie ma sensu a nie lubię sam grać 🙂

    tyle. Teraz updejt. Z wokalista się dogaduje muzycznie, tj. wiem, ze on slucha
    tego, co gra i po prostu czuje ten klimat. Perkman mysli, ze skoro to jest
    prosta muzyka to walnie pankówę i będzie cacy (rzadko daje coś dobrego,
    skomplikowanego [w sensie innego] – a przeciez takie może być przy prostej
    muzyce), a gitarul solo to tylko mi przeszkadza, ze on milczy.. ze olewa to.
    jak i perkusista. Obu zreszta, z tego co uslyszalem i można wywnioskowac, się
    muzyka , która robimy nie podoba.. Nie pytajcie mnie po co oni zatem ją tworzą.
    😐

    W piątek próba, zatem przemowie do nich i zobaczymy co to będzie, co to
    będzie

    pozdrawiam.

30. Najważniejsze w graniu jest łapanie przy nim fazy – lepiej łapać ją w domu
    miotając się i skacząc po całym pokoju niż smęcić na próbach w zespole
    i przymulać przy muzie, która Cię nie kręci. Nawet nie wiesz, ilu rzeczy
    można się nauczyć ćwicząc w domu, nawet jakieś covery ze znienawidzonych
    na forum tabów. I co najważniejsze: gdy będziesz grał (nawet i z Winampem)
    muzykę którą lubisz, załapiesz wykorzystywane i powtarzane w niej
    standardy, co przyda Ci się przy improwizacji. Zauważyłem to u siebie:
    grałem nu metal i improwizacje wychodziły mi właśnie w tym stylu, potem
    przerzuciłem się na funk i od tej pory mimowolnie wszędzie wsadzam
    przejścia i wstawki na funkowych interwałach, przez co nawet z założenia nu
    metalowa improwizacja kończy się funkowym groovem.

    Uważaj więc, żeby muzyka której nie lubisz nie spaczyła Ci stylu.

31. j and d 🙂 nie załapałeś 🙂 ja lubię tę muzykę. 🙂 wiem, ze tak działa
    sluchanie i granie na tworzenie 🙂

32. może to banały ale bez zgrania ,akceptacji ograniczenia swojej pychy i pokory
    nie da się wspólnie tworzyć ,i dlatego ja z moim gitarowcem (on kombinuje
    jak patitucci) i mną w korzeniach Hiphop blues hardcore robimy coś sensownego
    na próbach dzięki tym zasadom ,nawiasem mówiąc trza się też zaprzeć na
    swoim dla przykładu (bo jeśli ja chcę skończyć na C i potem po skali do
    góry to tak będzie i h*j! bo ja mam wizję) hahahah

33. Ja mam w zespole inny problem: ludzie są zjeb… obibokami… Perkusista
    jakoś ujdzie… Ale gitarzysta? Sam nie wymyśla nic ciekawego, co chwila
    zmienia koncepcje co powinniśmy grać. W końcu się wnerwiłem, dałem
    gościowi płytkę (covery planowo mięliśmy grać), rozpisałem mu taby w
    gp… A on na następnym spotkaniu stwierdził, że sobie nie poradzi.

    Otóż co mu rozpisałem? Panie i panowie… KSU. Ja sobie z tym nie
    poradzę… f*ck :/

    Wcześniej graliśmy (hmm MIELISMY grać) Analogsów parę numerów… Ot tak,
    dla wprawy, potem przerzucić się na coś ambitniejszego… I dobrze, że
    postanowiłem zacząć od banałów… Bo początkowo gitarul był pełen
    entuzjazmu… Bardzo szybko – w jeden dzień – nauczył się perfekcyjnie grać
    INTRO do tego utworu :f Było to, proszę państwa, w maju 2008 roku. Od
    tamtego czasu, mimo mojej motywacji, zjebów od perkusisty, nie nauczył się
    nowego :/ Ta nasza kapela już nie istnieje de facto. Mimo, że on (gitarzysta)
    ciągle o niej mówi, snuje jakieś plany, chce wynajmować salkę… Ale
    jednocześnie nie robi nic. A to boli, ponieważ – nie tylko w mojej opinii –
    koleś ma potencjał i 1) szybko obczaja utworki 2) gra dokładnie a
    jednocześnie szybko 3) potrafi solóweczkę taką wymyśleć, że palce lizać
    🙂

    To była moje druga kapelka… Chociaż, z uwagi na to, co napisałem wyżej,
    nie powinienem jej w ogóle liczyć…

    Aktualnie gram z ludźmi młodszymi od siebie o rok, dwa, a dogadujemy się
    świetnie, ciągle się czegoś nowego uczymy, coraz bardziej zgrani
    jesteśmy… To są zapaleńcy i z nimi można naprawdę coś zrobić 🙂

34. Gurf, obsługujesz tylko bas, czy gitara też w twoim zakresie?

35. hmm.. gitarę tyle o ile. Moge jakieś numery ułozyc od biedy. Zagrac,
    sprawdzic jak to idzie. nie tak sprawnie jak na basie, powoli łapie chwyty i
    no tak. Jest w moim zakresie. Minimalnym. 🙂

36. Nie no, bo jak coś, to mógłbym mieć dla ciebie propozycję. Jeśli byś
    chciał się w tym kierunku rozwijać.

37. raczej nie planuje. Owszem, mieć gitarę i pograc czasem, ale jednak bas to jest
    to 🙂

38. ale są i lewi basiści, którym też się nic nie chce i przychodzą na próby
    bez zaangażowania.

39. Ja mam na przyklad slaba pamiec i czasami zdazy mi się ze podczas kawalka
    zapoinam co mam grac 😀 wtedy zaczyna się improwizacja. najlepsze jest to ze
    kumple z kapeli nie zauwazaja nawet.

    Co do robienia kawalkow to wydaje mi się ze robienie na probie jest trochę
    takim zmuszaniem się. Najlepiej czekac na wene. Czesto robimy tak ze
    przychodzimy na próby i po prostu pokazujemy swoje pomysly. Potem skladamy co
    lepsze pomysly w calosc i dobrywamy do tego reszte. Polega to na ciaglym
    graniu. Grasz to 5 czy 10 raz i nagle ci wpada do glowy ze coś takiego było by
    zaje*** w nastepnej czesci kawalka. 🙂 tak to u mnie wyglada

40. @Aarth: Można się zdziwić, ale w większości zespołów z jakiejś tam tzw. „czołówki muzycznej” nie ma żadnej demokracji. Panuje terror jednostki, poczynając od Varius Manx na Pink Floyd kończąc.
    Tylko dzięki temu twórczość jest bardziej wyrazista.

    No chyba że spotkają się wielce wybitne jednostki, które się uzupełniają 😛

    Straszne, ale prawdziwe. Wyjątkiem jest King Crimson, gdzie jest taka
    dyscyplina, że terror jest już zbędny. 😀

    Terror jest dobry, jeśli zmusza do roboty. W przypadku zespołu Gurfa chyba
    się nie sprawdza. W końcu to młody zespół i każdy chce się wykazać.

    @Aarth:
    A w „zwykłych” przypadkach? Ja np. podejmuje po prostu pracę wyłącznie z ludźmi „pokornymi”.
    Ale nie pokornymi wobec życia czy różnych sytuacji, ale „pokornymi” wobec potęgi muzyki, jej stylu, gustu, wydźwięku, smaku, wyważenia. Tylko z takimi ludźmi da się pracować i budować, a nie niszczyć.
    Tylko tacy ludzie docenią wartość np. aranżu czy brzmienia bez patrzenia przez prymitywny, amatorski pryzmat własnego (najczęściej ilościowego) wkładu.
    Zawsze powtarzam, że można przez cały utwór milczeć, a na koniec zagrać kilka dźwięków wspaniale komponujących się z całością, i być szczęśliwy. To się nazywa „pokora” wobec muzyki.

    Święte słowa. Dodam od siebie, że w Polsce jednak jest taka tendencja, że
    muzycy są strasznie niepokorni, zarówno wobec życia, jak i samej muzyki.
    Chyba, że to ja miałem nieszczęście takich poznać.

41. Wiecie, ja nie mam problemu z tym, żeby się podporzadkowac.. Tylko, ze czasem
    widze, ze coś będzie pasowac i staram mu się to przekazac, ale jemu się nie
    da.. Chlop ma podejscie, ze tylko jego pomysly sa dobre, bo on slucha takiej
    muzyki długo, a ja się przesiadłem z thrashu i to wszystko co wymyslam jest
    złe 😐 tak to odbieram ostatnio.

    Żeby naprawdę, drogi posiadaczu rickenbackera, chcieli się tu wszyscy
    wykazać to byłbym chyba w siódmym niebie 🙂

42. Mój proces tworzenia w starym zespole: ktoś wymyśla coś w domu, zapisuje na
    gp i wysyła do innych, każdy dopisuje swoją ścieżkę (tzn inaczej –
    perkusista pisał perkę i gitary, ja potem dodawałem bas do tego ;f), na
    próbie gramy i już. W nowym zespole jest to już tak: spotykamy się, rzucamy
    swoimi pomysłami, ew. każemy perkusiście coś grać i improwizujemy do
    tego.

    Ogólnie to ja też mam słabą pamięć i zapamiętuję co ważniejsze
    kawałki utworów, resztę linii basu improwizuję na bieżąco podczas
    koncertu. 😉

    co się okazalo, ze on go nie slyszy. Raz pociagnalem linie jak oni skonczyli, to wielce zdziwiony spytal to ty tak tu grasz???.

    Miałem identyczną sytuację, perka gra ciągle bit, gitary wybrzmiewają po
    akordzie, a ja na basie gram taki mini-riff w tym miejscu. Na jednej z prób
    perkusista po 8 miesiącach grania kawałka widzi wspomnianą sytuację (gitary
    wybrzmiewają, ja gram), przestaje grać i mówi: „co ty k*rwa grasz? coś
    pomyliłeś”

    BTW: nie wiem, jak innym, ale mi cholernie nie podoba się barwa głosu
    wokalisty, momentami drażni mnie nie na żarty.

43. ja nie wiem.. ale wiek kurde dobry do grania jest dziwny.. znam ludzi, którzy
    maja 13 lat (perkusista) i maja taki megazapał, ze glowa mala.. A tutaj
    znudzony zyciem 20 letni perkusista.. jej.. Dla mnie to jest odskocznia..

    tak czy inaczej, gdy rozmyslalem o graniu na basie, pewien jegomosc, basista,
    rzekł mi, ze to na basiscie spoczywa ciezar zespołu, ze basista trzyma całą
    kapele.. Jak narazie to w takich samych jestem.. Ja ich ustawiam, ja proszę ich
    o uwage, o niepicie bo coś waznego. Ech 🙂 mam nadzieje ze znajde w krakowie
    jakiś fajny bend na poziomie, z rzeczywistymi checiami do grania, a nie tylko
    takimi na ogloszeniu. I nie bojacymi się pracy, bo przeciez muzyka, tworzenie
    takową jest. Przyjemna ale i wymagajaca. Howk!

44. < do porownania jak spiewa live. w
    studiu go bardzo splaszczono.

45. sory ale śpiewa jakby miał ziemniaka w gębie, niech się tak nie nosi bo
    wcale nie jest dobry! możesz przekazać ode mnie 😀

46. ten motyw z ojcem nie znszczył 😐 on pyta ojca czy może być ?!?!
    żenada…..

    jeżeli jest to robione pod dyktando osoby trzeciej lub kotś w ogóle się nie
    przykłada do tworzenia,a w tym rzypadku jest jedno i drogie (fatal combo :/ )
    to lej na nich ciepłym moczem i jak już było napisane, kopnil lidera w
    dupsko. ulży ci

47. Praca w zespole to niestety bardzo często jedno wielkie poświęcenie i
    kompromis…Sam doskonale wczuwam się w opisaną tu sytuację gdyż znajduję
    się w podobnej.Dominująca część zespołu jest świetnie wyszkolonymi
    technicznie rzeźnikami,którzy poza ostrymi riffami i ultra-hiper szybkimi
    solówkami zamknięci są na jakiekolwiek propozycję zagrania czegoś
    lżejszego stylistycznie.Decydującym jest fakt,że główną(jedyną?)
    inspirację dla Nich stanowi Metallica,tak jak gdyby nie było innych
    zespołów na świecie…I trudno cokolwiek Ci doradzić,bo wiem,że sama
    rozmowa nie wystarcza – przeważnie kończy się na zapewnieniach o
    kompromisie,a tak naprawdę nigdy do tego nie dochodzi.Dlatego dochodzę do
    wniosku,że czasem warto poświęcić te kilka miesięcy ciągłości w grze i
    szukać czegoś odpowiedniego dla siebie,tak żeby czuć się szczęśliwym
    grając to co się kocha 🙂

    Pozdrawiam 🙂

48. Ostatnio załamałem się…

    Na rozgrzewkę grałem Prayer to god Shellaka – b. proste, po kolei cztery 1/8
    i dwie 1/4. I co? Kumpel (gitarzysta) do mnie: nierówno grasz.

    Dobra, pomyślałem, może faktycznie nierówno gram, chociaż nie wydaje mi
    się by tak było. No ok. Potem gitarul chciał mi pokazać, jakiego to motywu
    się ostatnio nauczył. Zagrał. Z późniejszego jego tekstu bo to ma być tak
    nierówno grane, zrozumiałem, że dla niego określenie nierówna gra nie
    oznacza, że ktoś faktycznie gra nierówno… Dla niego nierówna gra znaczy
    tyle, co nie grasz tylko i wyłącznie szesnastek/ósemek/ćwierćnut, tylko
    raz ósemkę, potem szesnastkę, a następnie całą nutę…

    f*ck :/

    ———

    @Dante Morius: i jak w reklamach biedronki:
    W tym miesiącu w Skład Muzyczny.pl:
    Skaj łej – prosto od farmera, 399, 99zł!

49. No to się nazywa muzyczne nieuctwo!!

    *******************************************

    ::Hohner BB Q 6, Hartke 2115 combo::

    Podgatunek basisty?? Gitarzysta 😀

50. U mnie sprawa wyglada mniej więcej tak. Ja albo gitarzysta wymysla jakieś
    „riffowisko” czyli wstepny zarys na kawalek. Jeśli to robi on to tylko jest
    gitara jeśli to robie ja to jest bas i czasem tez gitara ale jako ze jestem
    basista nie gitarzysta to gitarę robie tak pogladowo żeby mi coś „gralo”
    gitarzysta pozniej to zmienia bardzej lub mniej, dogadujemy się w tej kwesti
    (choc czasem sa spiecia). Palkarz dorabia bebny, wokalistka dorabia tekst i
    swoja melodie wokalna. No i gitarzysta na koniec dorabia jescze jakieś solo, co
    jest u niego dość oporne i trwa najdluzej 😛 No i generalnie na probach zanim
    uznamy ze kawalek jest „skonczony” to przechodzi on przez ogolna burze mozgowa,
    gramy az się nam spodoba, jeśli ktoś rzuca pomysl zmian czy coś to jest on
    probowany i albo zostaje albo nie. I tak to zagmatwanie wyglada hehe.

    Co do twojej sytacji.. moim zdaniem w dobrym bandzie ma wygladac tak ze
    wszytskim pasuje status jaki maja i wszytskim jest razem „dobrze”. Jak w
    malzenstwie 🙂 Sa bandy , że jest jakiś wyj* lider zespołu i wszytsko ciagnie,
    najwiecej decyduje, jeśli inni to akceptuja i na to się zgadzaja to ok. Albo
    może być w badzie tak ze proces tworczy opiera się na wszytskich, kazda dodaje
    coś od siebie, każdy sklada propozycje.. w takiej sytacjii wiadome jest ze nie
    zawsze się będzie wszytskim coś podobac i zgadzac, beda roznice zdan, pomyslow
    i pytanie jest wtedy takie.. jeśli jest mozliwe dojscie do kompromisu i nikt
    nie czuje się pozniej wk***, odstawiony na inny plan i gra mu się dobrze to
    band istnieje a jeśli nie to nie 🙂

    Granie razem to ma być przyjemnosc nie katorga, nie podoba ci się obecny uklad
    odchodzisz proste, tak jest w tym biznesie 🙂 i nikt nie powinen mieć do nikogo
    pretensji i zalow, mowisz sorry nie podoba mi się to, ja to widze inaczej,
    szerokiej drogi ja zmieniam klimat.

    Dla mnie wzorem do nasladowania sa Tim i Tom z RATM 🙂 ich gra tak zajebiscie
    się uzupelnia, gitarka i basik chodza jak lewa i prawa reka podczas boksowania,
    widac ze obu panom dobrze się razem gra i rozumieja się doskonale, nie wiem
    oczywiście jak u nich wyglada proces tworczy ale myślę ze kazdemu basiscie
    można zyczyc aby znalazl gitarzyste z ktorym się dogada, gitarzyste , który
    rozumi co to bas i docenia jego role bo z tym czesto my basiści mamy problemy.
    Wtedy wszystkim gra się dobrze i powstaja dobre rzeczy 😉 A dobry gitarzysta to
    taki gitarzysta , który docenia bas.

    O perkusiscie nawet nie wspominam bo jak jeden mój byly perkusita powiedzial
    „perkusja i bas to jak ch.j i c.pa” 🙂 Z perkusita trzeba się rozumiec bez
    slow, tworzyc sekcje rytmiczna czujaca się nawzajem 🙂

    Takze aby czuc się dobrze w zespole musi być ta chemia, ludzie musza podpasic
    charakterem, gustem muzycznym na tyle aby moc osiagnac kompromis bo nie ma 2
    ludzi co maja 100% ten sam gust (chociaz ja z moim perkusita jestesmy blisko),
    wizja i praca w kapeli.

    Jeśli ktorys z tych punktow komus nie pasuje to szkoda się meczyc i szukac
    innej wspolpracy 😉

    PZDRO

    ————————————————–

    „Believin all the lies that theyre tellin ya

    Buyin all the products that theyre sellin ya

    They say jump and ya say how high

    Ya brain-dead Ya gotta fuckin bullet in ya head”

    RATM 1992

Możliwość komentowania została wyłączona.