Troy Sanders

3 komentarze

1. Jakoś nigdy nie robił na mnie większego wrażenia 😉

2. W zasadzie z twórczości Mastodona, podoba mi się głównie Crack The Skye,
   która jest jedną z moich ulubionych płyt wydanych w ostatnim czasie:)
   Zarówno linie basu Troya jak i jego brzmienie robią wyk******e wrażenie na
   tej płytce. Bass fajnie się wybija z pośród reszty instrumentów co nie
   jest łatwe do osiągnięcia w ciężkim graniu z dwoma gitarzystami, w ciągu
   jednego utworu zmienia brzmienie od miękkiego-melodyjnego po ostry drive. (np
   The Czar). Podoba mi się taki styl grania metalu, tzn bass jako samodzielny
   wybijający się instrument, grający także melodię, nie tylko dudnienie w
   tle za gitarami, muzyka zyskuje przez to znacznie na „przestrzenności”. Wydaje
   mi się, że pod względem stylu gry Troy przypomina nieco Jeffa Caxide z ISIS.

3. Kuźwa, że tak mało opinii o basiście tak zacnego zespołu.

   Troy technicznym wymiataczem nie jest. Jego linie są często zwyczajnie
   prostackie, jakieś pojedyncze dźwięki, w trakcie całego utworu potrafi
   grać na jednej (oczywiście najgrubszej) strunie. ALE:

   – Troy jest basistą śpiewającym, a każdy instrumentalista śpiewający i
   aktywnie grający jednocześnie z założenia jest dobrym kozakiem. Kto
   próbował śpiewać, grając na basie (na wokalu głównym I mean, a nie
   robiąc chórki!), ten wie, że to całkiem srogie wyzwanie.

   – chłop niespecjalnie stara się chować pod gitarami. W którymś wywiadzie
   mówił, że gitarzyści wymyślają swoje linie, a on siada z boku i robi
   swoje.

   – brzmienie ma w porządku. Słychać go zza dwóch typów, którzy nie
   p*rdolą się z przesterami, więc nie ma lipy

   – ponadto stosuje fajne zabiegi ze strunami. W niektórych utworach gra na
   basie zestrojonym do AGCF (czyli najgrubsza struna jest z setu od piątki, a
   całość zrzucona ton niżej). Czegoś takiego jeszcze nie widzioł.

   A sam Mastodon bardzo cenię. To jedna z nielicznych kapel powstałych w ciągu
   ostatniego piętnastolecia, której udało się stworzyć coś nowego. Weźcie
   sobie obczajcie kiedyś linie – oni nie trzymają się praktycznie żadnych
   standardowych progresji. Pełno przejść, jakie są chyba tylko w jazzie,
   wszystko wygląda na wzięte z d*py, a jednak dobrze brzmi. Majstersztyk.

Możliwość komentowania została wyłączona.